• 1) Όνειρο:
  • (Ασσίζ. 472⁹), (Ερωφ. Β́ 139), (Ερωτοκρ. Γ́ 151)·
  • (ως σύστ. αντικ.):
    • ιδού ονειρεύτηκα όνειρο (Πεντ. Γέν. XXXVII 9).
• 2) (Σε παρομοίωση για να δηλωθεί κ. φανταστικό, ασταθές, μη πραγματικό):
  • ωσάν όνειρον παρέρχεται πάσα ανθρώπου δόξα (Διγ. Άνδρ. 403²¹· Ερωφ. Έ 503).
• 3) Κ. φανταστικό, μη πραγματικό, παραίσθηση:
  • Κοιτάζουν από τα βουνιά, κι άρμενα κατεβαίνα … Κι ο γενεράλες έλεγε πως όνειρα θωρούσι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 182²⁷).
• 4) Πόθος απραγματοποίητος:
  • αγάπησες έτοιας λογής μια μας κερά μεγάλη; Όνειρον είν’ πολλά ζαβό (Ερωτόκρ. Ά 213).
• 5) (Προκ. για κ. το υπερβολικά ωραίο ή παράδοξο):
  • Ανέν κοιμούμαι, πεθυμώ ποτέ να μη ξυπνήσω, μα μετά τούτο τ’ όνειρο γλυκιά να ξεψυχήσω (Πανώρ. Έ 364· Ερωτόκρ. Έ 1374).

[αρχ. ουσ. όνειρον. Ο πληθ. ονείρατα και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ‑ο στο Βλάχ. και σήμ. Οι τ. ονείρο και ονειρό από μετρ. αν. Η λ. και διαφ. τ. σήμ. ιδιωμ.]