• 1)
  • α) (Προκ. για συγγενική σχέση) γιος ή κόρη· παιδί:
    • (Θρ. Κύπρ. Μ 518)·
    • έκαμα αρσενικό παιδάκι (Ευγέν. 1344)·
  •  
    • β¹) αγόρι ή κορίτσι μικρής ηλικίας, παιδάκι:
      • (Αχέλ. 2198)·
      • καλά και αν ήτον κοπελάκι, ήτονε χαριέστατον παιδάκι (Λεηλ. Παροικ. 450)·
    • β²) βρέφος, μωρό:
      • απόθανε (ενν. ο κύρης του) κι αφήκε τον τριών ημερώ παιδάκι (Ερωτόκρ. Β́ 597· Χούμνου, Κοσμογ. 355)·
  • γ) (με την κτητ. αντων. μου σε προσφών. που φανερώνει οικειότητα, συμπάθεια, τρυφερότητα):
    • Πού 'στε εσείς, παιδάκια μου, κουφέρτιασις δική μου (Θρ. Κύπρ. 531), (Ερωτόκρ. Δ́ 671)·
    • (σε προσφών. ιερωμένου προς λαϊκό):
      • (Ιστ. Βλάχ. 2784).
• 2)
  • α) Νεαρός άντρας, έφηβος:
    • (Ch. pop. 463)·
    • ήτονε τότε μικρόν παιδάκι, στην Βενετίαν έφυγε να παιδευθεί (Ιστ. Βλάχ. 461)·
    • (σε προσφών.):
      • Ω δοξασμένον κι άξιον παιδάκι (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ́ [951])·
  • β) (σε επιθετ. χρ.) νέος, μικρός σε ηλικία:
    • επήραν και τον αδελφόν του … παιδάκιν βαχλιώτην τους και εγυρίσαν πολύν τόπον (Μαχ. 96²⁶)·
  • γ) (προκ. για νεαρό και ανώριμο ή ασήμαντο άνθρωπο):
    • Ο Δάρειος …εγνώρισε Αλέξανδρον ότι δεν έν παιδάκι (Αλεξ. 766)·
    • (ειρων. σε προσφών.):
      • άμε, παιδάκι, το λοιπόν, να παίζεις στο τσουγκάνι (Αλεξ. 691).
• 3) Νεαρός δούλος, υπηρέτης:
  • (Χούμνου, Κοσμογ. 1636 κριτ. υπ).

[ουσ. παιδίον + κατάλ. ‑άκι. Η γεν. και σήμ. ιδιωμ. Τ. ‑ιον στο Meursius. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]