• 1) Αντικείμενο, μέσο με το οποίο παίζει, διασκεδάζει κάπ., παιγνίδι:
  • (Αλεξ. 685).
• 2)
  • α) Πράξη ή ασχολία που γίνεται για διασκέδαση, παιγνίδι· (εδώ προκ. για επιτραπέζιο παιγνίδι):
    • παίγνιον δε εστί τούτο (ενν. το ζατρίκιον) από της των Σύρων γης ευρεθέν (Κομνηνής Άννας Μετάφρ. 223)·
  • β) (μεταφ. προκ. για κ. που γίνεται εύκολα, χωρίς κόπο):
    • ως παίγνιον ημίν εστίν η συμπλοκή πολέμου (Βίος Αλ. 3114).
• 3) Θεατρική κωμική παράσταση:
  • (Βακτ. αρχιερ. 155), (Κανον. διατ. Β 773).
• 4) (Κοροϊδευτικά) κ. ασήμαντο, αξιοκαταφρόνητο·
  • (εδώ προκ. για έπαθλα):
    • σέλινα κατεστεφούντο νέοι, ά θεολόγος παίγνια καλλίστως ονομάζει άθλον τε καταγέλαστον (Βίος Αλ. 2420 h κριτ. υπ).
• 5) Τέχνασμα, πλεκτάνη για την εξαπάτηση κάπ.:
  • παίγνια των πονηρών (Σπαν. (Μαυρ.) P 348· Γεωργηλ., Βελ. Λ 469).
• 6)
  • α) Κοροϊδία, εμπαιγμός, εξευτελισμός:
    • έκοψαν τας τρίχας της κορυφής της κεφαλής του (ενν. του Χριστού) διά μπαίγνιον (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 396^v· 276^r)·
  • β) αντικείμενο κοροϊδίας ή εξευτελισμού, περίγελος:
    • ως παίγνιο μ’ επερίπαιζες κι ήσουν ευχαριστημένη (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β́ [1135])·
    • Μωρέ χωριάτη αδιάντροπε … των ανθρώπων παίγνιον (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β́ [1234]).

[αρχ. ουσ. παίγνιον. Ο τ. μπαίγνιο και σήμ. Τ. ‑ί‑ στο Meursius (λ. παιγνίδι)]