• (Προκ. για πλοίο) αγκυροβολώ, προσορμίζομαι:
  • (Χρον. Μoρ. P 1396).

[αρχ. ορμίζω. Τ. ορμίω σήμ. ποντ. Η λ. και σήμ.]

• 1)
  • α) Κινούμαι ορμητικά προς κάπ. κατεύθυνση, ορμώ, «ξεχύνομαι», «χυμώ»:
    • Δειλιάσας Διομήδης εκ της αστραπής εκείνης εις τας νήας γαρ ορμίζει (Ερμον. Μ 301· Κορων., Μπούας 96)·
    • άρχισαν να πολεμούν, στην μάχην να ορμίζουν (Παλαμήδ., Βοηβ. 39)·
  • β) εφορμώ, επιτίθεμαι:
    • ουκ έστι χρεία, ή να ’ρθετε σείς να μ’ εύρετε, διά να πολεμίζω, ότι έναι μοι συνήθεια σ’ εσάς πρώτα ν’ ορμίζω (Κορων., Μπούας 63)·
  • γ) (μεταφ.) πολεμώ:
    • τόσα μη με περιφρονάς, ψυχή μου, μηδέ ορμίζεις (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 190).
• 2)
  • α) Ξεκινώ, αρχίζω:
    • έρχεται (ενν. ο άνθρωπος) εις όρεξιν και ορμίζει μια επιθυμία της καρδίας και επιθυμεί να … (Άνθ. χαρ. (κυπρ.) 30)·
  • β) προέρχομαι:
    • όποιος θέλει … ας ιδεί εκείνο οπού θέλει να ποιήσει εάν ορμίζει από την χάριν της αγάπης ή όχι (Άνθ. χαρ. (κυπρ.) 31).
• 3) (Με αντικ. βουλητική πρόταση) τείνω, ρέπω, κλίνω (να κάνω κ.):
  • Ο δούκας όρμιζεν πολλά ότι να πολεμήσει (Χρον. Τόκκων 1637).
• 4) Συναναστρέφομαι, συγχρωτίζομαι:
  • Αν γουν ορμίσει (ενν. η γυναίκα) με καλές, καμπόσον κατορθούται (Σπαν. O 235).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = γεμάτος ορμή, ορμητικός:
  • Κατόπι της (ενν. της περιστέρας) και ο ατός … έδραμεν και για λόγου της ήτονε ορμισμένος (Διγ. O 732· 2860).

[<αόρ. του ορμώ. Η λ. στο Βλάχ.]