• 1)
  • α) (Για δήλ. συνύπαρξης) μαζί:
    • Οι θεοί παρά τον Δία εγκαθήμενοι ομάδι (Λουκάνη, Ομήρ. Ιλ. Δ́ [2])·
    • ας είστε πάντα ομάδι (Θυσ. 921)·
  • β) (προκ. για πράγματα):
    • ας τα τρίβεις αμάδι όλα εις έναν μουρτάριν (Σταφ., Ιατροσ. 13³⁷⁹· Κυπρ. ερωτ. 42³)·
  • γ) (προκ. για αφηρημένα):
    • με τη χαράν η πρίκα τα δυο εσυγκεραστήκασιν ομάδι (Ερωτόκρ. Έ 756).
• 2)
  • α) (Για δήλ. συνάντησης, προσέγγισης) μαζί:
    • (Χούμνου, Κοσμογ. 1510)·
    • εμήνυσέ μου η κόρη μου … πεθυμιά πως έχει να βρεθούμε ομάδι (Φορτουν. Β́ 273)·
    • (σε μεταφ.):
      • (Ερωτόκρ. Ά 270)·
  • β) (για δήλ. συμπλοκής, μάχης) μαζί, μεταξύ:
    • στο πάλεμα συμπολεμούν ομάδι (Σουμμ., Παστ. φίδ. Πρόλ. [71])·
    • Αρκομπουζές εδίνασι τα δύο μέρη ομάδι (Διακρούσ. 83²⁴).
• 3) (Για δήλ. κοινών ενεργειών) μαζί, από κοινού:
  • Ομάδι συνοδεύγομε, ομάδι πορπατούμε (Θυσ. 569)·
  • βούηθα μου κι ας πολεμούμε ομάδι (Ερωτόκρ. Ά 541)·
  • εχαίρουνταν ομάδι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 149⁹)·
  • (σε συνεκδ.):
    • (Ροδολ. Έ 69).
• 4) Ομαδικά:
  • θεριά οπὄρχονταν ομάδι (Αλεξ. 1552).
• 5) (Χρον.) συγχρόνως, ταυτοχρόνως:
  • ομάδι εστεφανώθημαν κι είχεν καθείς το ταίριν (Απόκοπ. 368)·
  • σύντροφος με το σύντροφο να ξεψυχούν αμάδι (Ερωτόκρ. Δ́ 1081)·
  • αμάδι υποτάσσεται και της αυθεντίας και της εκκλησίας (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 469).
• 6) Συνολικά:
  • Το πόβολον του Ισραήλ, δώδεκα σκήπτρα ομάδι (Φαλιέρ., Λόγ. 27).
• 7) Εξ ολοκλήρου:
  • ήλιε, … να ξηράνεις ομάδι την χλωρότητά της (ενν. της γης) (Χίκα, Μονωδ. 141).
• 8) (Προκ. για σύνολο) όλοι μαζί:
  • τόσες μου λύπες κι άμετροι πόνοι να λείπου ομάδι (Ροδολ. Έ 406· Αχέλ. 644).
• 9) (Με το επίθ. όλος επιτ.· βλ. όλος 1α⁴, 3γ, 4δ).
• 10) (Με προηγ. ή επόμ. αριθμητ.):
  • (Διήγ. ωραιότ. 37)·
  • οι δύο ομάδι υπάσιν (Διγ. Esc. 778).
• 11) (Για σύνδεση όρων ή προτ.· συχνά με το σύνδ. και) και μαζί, καθώς επίσης:
  • Η φορεσά του κι η θωριά και το φαρίν ομάδι εδείχναν πως είν’ δαίμονας (Ερωτόκρ. Β́ 359)·
  • θρηνώ κι ομάδι κλαίω (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [430]).
• 12) (Σε επανάληψη επιτ.):
  • είσαι άτυχος και λωλός ομάδι ομάδι (Πιστ. βοσκ. V 5, 71).
• 13) (Σε θέση πρόθ.· με γεν., με αιτιατ., με τις προθ. με, μετά, σε + αιτιατ.· πβ. αντάμα, μαζί) με:
  • αυτείνη … πάγει αμάδι του εις το οσπίτιν του (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 423· Ροδολ. Γ́ 107), (Χούμνου, Κοσμογ. 1986), (Χρον. Μορ. P 6072), (Αιτωλ., Μύθ. 70²).

• Εκφρ.
• 1) Με τον καιρόν ομάδι, βλ. μετά 24δ.
• 2) Σ’έναν καιρόν ομάδι = συγχρόνως:
  • (Πιστ. βοσκ. II 3, 72).
• 3) Σε ('ς) μια βουλήν αμάδι (ομάδι) = με σύμφωνη γνώμη:
  • (Ερωτόκρ. Γ́ 1231), (Ροδολ. Β́ 437).
• 4) Εις ομάδιν = ως σύνολο:
  • (Σαχλ., Αφήγ. 174).

[<υποκορ. ομάδιον <ομάς –άδος. Ο τ. αμάδι και σήμ. κρητ. Τ. αμάδια σε έγγρ. του 16. αι. Ο τ. αμάδιν στο Du Cange και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ομάδιν και σήμ. κυπρ. Η λ. και σήμ. λαϊκ. και λογοτ. (ΛΚΝ)]

• Προσθέτω:
  • τα μεν … εισίν δ́, τα δε … εισίν γ́, άπερ ομαδιαζόμενα ζ́ γίνονται (Rechenb. 11³).

[<ουσ. ομάς –άδος + κατάλ. ‑ιάζω. Η λ. στο Du Cange (λ. ‑ειν)]