• α) Πολύ φωτεινός, λαμπερός:
  • σελήνη ολόφωτος (Αχιλλ. (Smith) N 1000)·
  • (προκ. για φεγγαρόλουστη νύχτα):
    • (Νεκταρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 36)·
• β) (προκ. για το περιστέρι που συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα) πολύ ακτινοβόλος:
  • το Πνεύμα κατεβαίνει, περιστερά ολόφωτος (Προσκυν. Εθν. Βιβλ. 2043 281⁹⁰¹)·
  • (μεταφ. προκ. για την ψυχή):
    • (Μαρτύρ. αγ. Νικολ. 165¹⁷⁷)·
• γ) (συνεκδ. προκ. για λάμψη) αστραφτερός, εκθαμβωτικός, εκτυφλωτικός:
  • Τι πρώτον είπω του λουτρού; … την λαμπρότηταν … ή την ολόφωτον αυγή …; (Καλλίμ. 297)·
• δ) (προκ. για χώρο) πολύ φωτισμένος, κατάφωτος:
  • με τα κηρί’ αντάμα, ολόφωτος η εκκλησιά (Προσκυν. Ιβ. 535 192¹⁸⁴)·
  • (σε μεταφ.):
    • η Παρθένος είναι ο νυμφών … ο ολόφωτος (Πηγά, Χρυσοπ. 85 (7)).

[<ολο‑ + ουσ. φως. Η λ. τον 7. αι., σε σχόλ. (TLG) και σήμ.]