• 1)
  • α) Καθοδήγηση· υπόδειξη:
    • ανέβηκα την σκάλαν μου τῃ τούτων (ενν. των παίδων) οδηγίᾳ (Προδρ. I 261)·
  • β) (εκ μέρους του Θεού) πρόνοια, μέριμνα:
    • ήτον του Θεού οδηγία να πιάσει (ενν. το παιδί) τα κάρβουνα διά να μην το σκοτώσει ο Φαραώς (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 155^r)·
  • γ) εντολή:
    • ο Κύριος όρισε (ενν. τον Αβραάμ) να κάμει εις οδηγιάν του (Χούμνου, Κοσμογ. 958).
• 2) (Συνεκδ.) οδηγός·
  • (εδώ προκ. για την Παναγία):
    • οδηγία απλανής εί των οδοιπορούντων (Διακρούσ., Πένθος 217).
• 3)
  • α) Εφοδιασμός (πλοίου) σε τρόφιμα και πολεμικό εξοπλισμό:
    • εμήνυσεν (ενν. ο εμπαλής) … να γενεί οδηγία εις τα κάτεργα να πάσιν εις το κούρσος (Μαχ. 282¹⁶)·
  • β) (περιληπτ.) υλικό κατασκευής:
    • ηύρασιν κουπία πολλά και πίσσαν και στουππίν, εδηγίαν των κατέργων τά εθάρρεν ο σουλτάνος να ποίσει (Μαχ. 192¹²).
• 4) (Ως σύστ. αντικ.· εδώ προκ. για κατασκευή έργου, βλ. και οδηγώ I2γ):
  • εδηγούσαν την οδηγίαν του κάστρου (Μαχ. 590¹²).
• 5) Ανατροφή, αγωγή:
  • (Ασσίζ. 97²¹).

• Φρ. Βάνω εις οδηγίαν ή ‑ιάν =
  • (α) δείχνω σε κάπ. το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει:
    • (Χούμνου, Κοσμογ. 302, 784)·
  • (β) εξοπλίζω και εφοδιάζω (πλοίο) με τα απαραίτητα για πολεμική αποστολή:
    • (Μαχ. 164³⁴).

[<οδηγώ + κατάλ. ‑ία. Ο τ. εδ‑ και σήμ. κυπρ. Η λ. τον 4. αι. και σήμ.]