• 1)
  •  
    • α¹) Αναχωρώ, φεύγω, απομακρύνομαι:
      • αν μισεύσειν βούλεσαι από την Ρωμανίαν, σήμερον έπαρε τα σα (Διγ. Esc. 344· Πανώρ. Έ 420)·
    • α²) εκπατρίζομαι, ξενιτεύομαι:
      • μισεύγω από την Κύπρον εις τα ξένα (Κυπρ. ερωτ. 59⁶· Ιμπ. 249)·
    • α³) (με τα ρ. διαβαίνω, πηγαίνω, κ.ά. συνών.):
      • Ο Καμπανέσης όρθωσε κι εμίσεψε κι εδιάβη (Χρον. Μορ. H 1897· 5151)·
  • β) αποσύρομαι, αποχωρώ:
    • εμίσεψε, πάγει στην κάμερά τση (Ερωτόκρ. Γ́ 1052· Μαχ. 522³)·
  • γ) αποστατώ:
    • εμίσεψεν κι εδιάβη εις τον εχτρόν (Χρον. Μορ. H 3356)·
  • δ) διαφεύγω, ξεφεύγω:
    • ήθελε να με βάλει … σ' έν' αρχοντικό, κι εμίσεψα στανιό τση (Κατζ. Δ́ 81)·
  • ε) (προκ. για πλοίο, στόλο, κ.τ.ό.) αποπλέω:
    • (Πορτολ. A 328²⁰), (Τζάνε, Κρ. πόλ. 211⁸).
• 2) Εγκαταλείπω (κάπ.) αβοήθητο:
  • από τους χριστιανούς μηδέν μισέψεις μάλλον (ενν. συ, ο αρχιστράτηγος Μιχαήλης) (Αχέλ. 1330).
• 3) (Μεταφ. προκ. για χρον. διάστημα) περνώ, τελειώνω:
  • η μέρα μάς μισεύγει (Ερωτόκρ. Δ́ 1772).
• 4) (Μεταφ.)
  • α) εκλείπω, εξαφανίζομαι:
    • Μίσεψε, τρόμε μου, λοιπό και φόβε μου περίσσε (Πανώρ. Β́ 225)·
  • β) (προκ. για οργανική βλάβη) θεραπεύομαι:
    • να ιαθούσιν τα αμμάτια του να του μισέψει η τυφλότης (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 463).
• 5) (Μεταφ.)
  • α) αναχωρώ από τη ζωή, πεθαίνω:
    • με θάνατον καλόν … να μισέψει (Φαλιέρ., Ρίμ. 63· Χούμνου, Κοσμογ. 2811)·
  • β) (με υποκ. τις λ. ψυχή, πνεύμα):
    • απήτις μισέψει η ψυχή απού το κορμίν (Αποκ. Θεοτ. II 12· Κυπρ. ερωτ. 104⁶³)·
    • (προκ. για λιποθυμία):
      • με το νερό να κάμομεν να στρέψει το μισεμένο πνεύμα στο κορμί της (Πιστ. βοσκ. IV 5, 334).

• Φρ.
• 1) Μισεύει από τον λογισμόν μου κ. = παύω να σκέπτομαι κ.:
  • (Θησ. Γ́ [21¹]).
• 2) Μισεύει ο νους μου = «χάνω τα μυαλά μου», σαστίζω, παραλογίζομαι:
  • (Λίβ. N 1206).
• 3) Μισεύω από την ζωήν ή από τον κόσμον = πεθαίνω:
  • (Ροδινός 208), (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 2838).

[<ουσ. μίσσα (7. αι., Lampe) + κατάλ. ‑εύω. Ο τ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. τον 9. αι. και σήμ. λαϊκ.]