• 1)
  • α) Που αφορά μέρος ενός συνόλου, ο επιμέρους:
    • ο … πασιάς με μερικήν αρμάδα ήλθεν εδώ εις την Πόλην (Κώδ. Χρονογρ. 49)·
  • β) λίγος, λιγοστός:
    • ω χρόνε κακότατε, … ηθέλησες να μας σβήσεις και το μερικόν φως οπού είχαμεν (Χίκα, Μονωδ. 93)·
    • κακώσεις σου αν ακούσω, … μερικότερον να γίνεται τό πάσχω (Λίβ. Sc. 1462 (πβ. μερτικός))·
  • γ) κάποιος, ορισμένος:
    • Περί δε την ονομασίαν των βουλκολάκων άκουσον μερικόν παράδειγμα (Μάρκ., Βουλκ. 343¹⁹)·
  • δ) περιορισμένος σε έκταση, ένταση, διάρκεια, κλπ.:
    • το … σαράγιον, έχον κάστρον μερικόν (Έκθ. χρον. 66²¹)·
    • εγίνην μερικό θανατικό εις τας Σέρρας (Συναδ. φ. 35^v· Ωροσκ. 40¹⁶)·
  • ε) συνοπτικός:
    • Χρονικόν μερικόν (Byz. Kleinchron. Á 91 τίτλ).
• 2) Προσωπικός, ατομικός:
  • γυρεύγει δουλείες εδικές του και όφελος του λόγου του μερικόν (Ροδινός 146)·
  • πράγμα δικό του μερικόν (Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [550]).
• 3) Μοναδικός:
  • για πταίσμα μόνον μιας γυναικός και μερικής … όλους μας βασανίζεις (Σουμμ. Παστ. φίδ. Έ [444]).
• 4) Ιδιαίτερος, εξαιρετικός:
  • με δόξαν μερικήν όλους τους υπερέβης (Λίμπον. 530).
• 5) Αρκετός, κάμποσος:
  • είχεν μερικόν πείσμα (Συναδ. φ. 71^v· Αιτωλ., Μύθ. 72⁷).

• Το ουδ. ως ουσ. = η επιμέρους ανάπτυξη, εξέταση (ενός θέματος):
  • ίνα εκ του μερικού του τοιούτου εξηγήματος μέλλῃς κατανοήσαι την τοιαύτην ζήτησιν (Μάρκ., Βουλκ. 342¹⁴).

[αρχ. επίθ. μερικός (L‑S, TLG). Η λ. και σήμ.]