• I. Ενεργ.
  • Ά (Μτβ.) παύω, σταματώ:
    • δεν μεινίσκω να ποθώ την εμορφιάν της (Κυπρ. ερωτ. 116¹⁷).
  • Β́ Αμτβ.
    • 1)
      • α) Παραμένω στην ίδια θέση, ακινητώ:
        • (Μαχ. 152²⁶)·
        • (σε παροιμ.):
          • το νερόν πάγει και ο άμμος μεινίσκει (Μαχ. 478²⁰)·
      • β) χρονοτριβώ, αδρανώ:
        • εβρώμισεν η πληγή … διατί εμείνισκεν (ενν. ο γιατρός) (Ασσίζ. 431³).
    • 2)
      • α) Παραμένω σε μια κατάσταση ή διάθεση:
        • μήτε η ψυχή μου δύνεται μνέσκοντας συγχυσμένη έξω να δώσει την χαράν (Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [1178])·
      • β) διατηρούμαι, διαρκώ:
        • της εμορφιάς το βλέμμαν τού μεινίσκει (Κυπρ. ερωτ. 76²)·
        • Η δικαιοσύνη του μεινέσκει … εις τον αιώνα (Χριστ. διδασκ. 67)·
      • γ) εμμένω:
        • μεινέσκει εις τη σκληρότητά του (Χριστ. διδασκ. 419)·
      • δ) μένω πιστός, υπακούω:
        • δεν μεινέσκει εις όλα τα λόγια του νόμου (Χριστ. διδασκ. 97).
    • 3) Απομένω:
      • Τόπος ουδέν τους έμνεσκε της γης (Πένθ. θαν. 281).
    • 4) Περιέρχομαι σε μια κατάσταση· γίνομαι:
      • Αν έρτω, η Λευκουσία μεινίσκει εύκαιρη (Μαχ. 374³⁰).
• II. (Μέσ.) απομένω:
  • τα κόκαλά σου μεινίσκουνται εις το καρίν! (Βουστρ. 252⁶).

[<αόρ. του μένω + κατάλ. ‑ίσκω. Τ. με‑ στο Meursius (‑ειν). Οι τ. μνέ‑, μνί‑ και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ. κυπρ.]