• 1) Μαργαριτάρι:
  • (Βέλθ. 444).
• 2) (Μεταφ.)
  • α) (ενίοτε και με τα επίθ. νοερός και τίμιος) προκ. για το Χριστό:
    • (Φυσιολ. (Legr.) 150), (Φυσιολ. 366^11, 18)·
  • β) ο λόγος – «θησαυρός» που περιέχεται στην Αγία Γραφή
    • (Μανασσ., Ποίημ. ηθ. 635)·
  • γ) προκ. για άνθρωπο σπουδαίο, εξαιρετικό:
    • Αλίμονον, … ποίος μας άρπαξε τον μαργαρίτην εκείνον (ενν. τον μητροπολίτην)! (Χίκα, Μονωδ. 168)·
    • Ω μαργαρίτη έκλαμπρε (ενν. η Μαρία Μαγδαληνή) (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1¹⁹).

[μτγν. ουσ. μαργαρίτης. Η λ. και σήμ. σε εκκλ. κείμ. Τ. μαρκ‑ σήμ. κυπρ.]