• Ά
  • 1)
    • α) Οφίκιο στην αυλή των βυζαντινών αυτοκρατόρων· ανώτερος αυλικός:
      • (Ερωτοπ. 561)·
    • β) (τίτλ.) μέγας λογοθέτης = ανώτερη βαθμίδα του αξιώματος του λογοθέτη:
      • (Σφρ., Χρον. 130³)·
      • δώσω αυτῴ έτερον μείζον οφφίκιον, το του μεγάλου λογοθέτου (Ψευδο-Σφρ. 372^20·)>
    • γ) ανώτατος αυλικός, πιθ. «λογοθέτης του γενικού»:
      • (Πτωχολ. α 203)·
    • δ) διαχειριστής των αυτοκρατορικών οικονομικών υπηρεσιών, πιθ. «λογοθέτης του ειδικού»:
      • (Πτωχολ. α 936)·
    • ε) (τίτλ.) λογοθέτης των οικιακών = αξιωματούχος που είχε ως καθήκον τη διαχείριση των αυτοκρατορικών κτημάτων:
      • (Μαλαξός, Νομοκ. 516).
  • 2) Ανώτερος αξιωματούχος στο πριγκιπάτο του Μορέως:
    • (Χρον. Μορ. H 7622)·
    • τον λογοθέτην έκραξε κι είπε του να ποιήσει έτερον προβελέντζιο (Χρον. Μορ. H 7745).
  • 3) Τίτλος αξιωματούχου στις παραδουνάβιες ηγεμονίες:
    • (Ιστ. Βλαχ. 829).
• Β́
  • 1) Οφίκιο, εκκλησιαστικό αξίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου:
    • (Ιστ. Βλαχ. 2211).
  • 2) (Τίτλ.) μέγας λογοθέτης = (ως τίτλ. λαϊκού προσώπου) ανώτατος αξιωματούχος των πατριαρχείων:
    • (Ιστ. πατρ. 181¹⁸).
  • 3) Αξιωματούχος μητρόπολης:
    • Εγέγονα λογοθέτης Σερρών υπό του κυρ Δανιήλ (Συναδ. φ. 42^v).

[μτγν. ουσ. λογοθέτης. Η λ. σε έγγρ. του 10. αι., κ.ε. και σήμ. ποντ.]