• 1) Ήχος, θόρυβος από σύγκρουση:
  • (Bουστρ. 80¹⁰).
• 2) Xτύπημα, πλήγμα:
  • εξαιμάτωσαν (ενν. τα ποδάρια) από τα κτυπήματα των πετρών (Διγ. Άνδρ. 370¹³)·
  • (μεταφ.):
    • να γκρεμνιστούσι (ενν. οι ελπίδες) και κτύπημα να πάρουσι βαρύ (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ´ [310]).

[αρχ. ουσ. κτύπημα. T. αχτύπημαν σήμ. κυπρ. H λ. και τ. χτύ‑ και σήμ.]