• 1) Κλειδί:
  • (Διακρούσ. 93¹¹).
• 2) (Μεταφ., προκ. για οχυρή θέση, κάστρο ή πόλη από τα οποία εξαρτάται η ασφάλεια μιας ευρύτερης περιοχής):
  • οπού ’σαι (ενν. η Αμμόχωστος) της Βενετίας κλειδίν, της Κύπρου τ’ αννοικτάριν (Θρ. Κύπρ. Μ 280)·
  • η Πόλις ήτον το κλειδίν της Ρωμανίας όλης (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 615).

• Φρ.
• 1) Κρατώ τα κλειδιά του λογισμού κάπ. = κυριαρχώ στη σκέψη κάπ.:
  • (Πανώρ. Α´ 163).
• 2) Κρατώ τα κλειδιά της όρεξης κάπ. = εξουσιάζω τις επιθυμίες κάπ.:
  • (Ερωφ. Β´ 52).
• 3) Δίνω τα κλειδιά σε κάπ. = παραχωρώ σε κάπ. την εξουσία:
  • (Χρον. Μορ. H 776).
• 4) Δίνω τα κλειδιά της καρδιάς μου σε κάπ. = δίνω σε κάπ. την καρδιά μου:
  • (Ερωφ. Β´ 493).

[αρχ. ουσ. κλειδίον. Ο τ. ‑ί στο Meursius (κλιδή) και σήμ. Ο τ. ‑ίν και σήμ. κυπρ.]