• Α´ Μτβ.
  • 1)
    • α) Τσιμπώ, τσιμπώ με οξύ όργανο, τρυπώ:
      • κέντει αυτά (ενν. τα πτερά) τῃ βελόνῃ (Ιερακοσ. 478¹)·
      • λαβών φλεβότομον ή μάχαιραν … κέντησον αυτόν επάνω του οιδήματος (Ιερακοσ. 493²⁸)·
    • β) (προκ. για άλογο) σπιρουνίζω:
      • (Ερωτόκρ. Δ´ 1638).
  • 2) Παρακινώ:
    • την αφορμή απού τον κεντά στο κλάημα το περίσσο (Πανώρ. Β´ 428 κριτ. υπ).
  • 3) Κεντώ:
    • κέντησε το ρούχον μου (Προδρ. III 164).
• Β´ Αμτβ.
  • 1) Τσιμπώ, τρυπώ:
    • τ’ αγκάθια που κεντούσι (Ερωτόκρ. Α´ 219).
  • 2) Κεντώ:
    • να κάθονται στο σπίτι τους να γνέθουν, να κεντούσι (Ιστ. Βλαχ. 707).

[αρχ. κεντέω. Η λ. και σήμ.]

• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) Καίω:
      • σπίθα φωτιάς … δύνεται χώρες και χωριά και δάση να κεντήσει (Ερωτόκρ. Α´ 1582)·
      • (μεταφ.):
        • ο καημός στα σωθικά τονε κεντά και ’ξάφτει (Ερωτόκρ. Γ´ 5).
    • 2) Πυροδοτώ:
      • έτοιμοι είναι να την κεντήσου (ενν. τη μίνα) και το τειχιό να κρεμνιστεί (Τζάνε, Κρ. πόλ. 165²²).
    • 3) Βασανίζω:
      • περίσσια με κεντούσι (ενν. οι πόνοι) (Ευγέν. 656).
    • 4) Προσβάλλω:
      • ένα βαρύν θανατικόν ευθύς εκέντησέν τους (Αχέλ. 1507).
  • Β´ Αμτβ.
    • 1)
      • α) Ανάβω:
        • οι λουμπαρδιές κεντούσι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 358⁹)·
      • β) καίω, είμαι ζεστός, πυρακτωμένος:
        • αέρας που μ’ εδρόσιζεν εδά κεντά και βράζει (Ερωτόκρ. Δ´ 638)·
        • εκείνα τα σπαθιά βράζου, κεντού περίσσα (Ερωτόκρ. Δ´ 1689)·
      • γ) (μεταφ.) φλέγομαι:
        • τα σωθικά εκεντούσα (Ερωτόκρ. Α´ 92).
• II. Μέσ.
  • 1) Καίγομαι:
    • φουρνέλα να κεντούνται (Τζάνε, Κρ. πόλ. 507⁵).
  • 2) Εξάπτομαι:
    • ο Χαρίδημος μ’ αφούσαν εγροικήθη στα λόγια του Δρακόμαχου και πάραυτα εκεντήθη (Ερωτόκρ. Β´ 1860).

[αρχ. κεντέω. Η λ. και σήμ. κρητ.]

• Βάζω πρόσθετα κομμάτια, μπαλώνω· επιδιορθώνω:
  • εκεντώσαν τον (ενν. τον τοίχον) (Μαχ. 462²³).

[<κεντώ (I)· πβ. ουσ. κεντώνη και κεντώνιον (Lampe)]