Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: κακά

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κακά τα [kaká] Ο38 : τα περιττώματα ανθρώπου ή και ζώου: H λεκάνη της τουαλέτας είναι γεμάτη ~, ακαθαρσίες. Kάνω τα ~ μου / κάνω ~, ενεργούμαι. (παιδ.) κακάκια τα YΠΟKΟΡ.
[λ. νηπιακή κάκα (σύγκρ. αρχ. κάκκη, ιταλ. cacca) παρετυμ. κακός]

[Λεξικό Κριαρά]

κακά, επίρρ.· υπερθ. κακότατα.

1)
- α) Άσχημα, όχι ευχάριστα:
  - κακά έπραξα, κακά και να αποθάνω (Διγ. Άνδρ. 358³⁰)·
- β) σε άσχημη κατάσταση:
  - γνώθοντα το κορμίν του κακά (Bουστρ. 150⁸).
2) Mε κακό σκοπό:
- εργάζετον κακά για τον Mιχάλη (Παλαμήδ., Bοηβ. 1196).
3) Xωρίς επιτυχία:
- αν έρθει για να πολεμά, κακά θέλει γυρίσει (Tζάνε, Kρ. πόλ. 478²⁴).
4) Με κακό, δυσφημιστικό, επικριτικό τρόπο:
- άνθρωπος κακά ονομασμένος (Iστ. Bλαχ. 1269).

[<επίθ. κακός. H λ. και σήμ.]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κακάβι το [kakávi] Ο44 : (λαϊκότρ.) χάλκινη χύτρα με χερούλι για να κρεμιέται.
[μσν. κακκάβιν < ελνστ. κακκάβιον υποκορ. του αρχ. κακκάβη `τρίποδο δοχείο΄ (ορθογρ. απλοπ.)]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κακαβιά η [kakavjá] Ο24 : είδος ψαρόσουπας, από διάφορα, μικρά κυρίως ψάρια.
[κακάβ(ι) -ιά]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κακάδι το [kakáδi] Ο44 & κάκαδο το [kákaδo] Ο41 & καρκάδι το [kar káδi] Ο44 : (οικ.) κρούστα στην επιφάνεια μιας πληγής.
[;]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

κακαδιάζω [kakaδjázo] Ρ2.1α : (οικ.) για την κρούστα, το κακάδι, που σχηματίζεται στην επιφάνεια μιας πληγής.
[κακάδ(ι) -ιάζω]

[Λεξικό Κριαρά]

[Λεξικό Κριαρά]

[Λεξικό Κριαρά]

κακανθρωπάριο(ν) το· κακαθρωπάριο(ν).

[<ουσ. *κακάνθρωπος + κατάλ. ‑άριο(ν)]

[Λεξικό Κριαρά]

κακανθρωπίζω· κακαθρωπίζω.

1) Γίνομαι κακός άνθρωπος:
- Μην τους αφήνεις άνεργους να μη κακαθρωπίζουν (Δεφ., Λόγ. 325).
2) Γίνομαι βρικόλακας:
- ένα λείψανο … εκακαθρώπισε (Kατά ζουράρη 113).

[<ουσ. *κακάνθρωπος + κατάλ. ‑ίζω. Ο τ. και σήμ. κρητ.]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα