• Μικρή γάτα, γατάκι:
  • (Προδρ. III 264).

[<ουσ. κάτης ή κάτος + κατάλ. ‑ούδιν. Τ. –ιον τον 8.-9. αι. (Lampe). Η λ. στο Du Cange (λ. κάτος) και σήμ. ιδιωμ. (ΙΛ, λ. γαττούδι)]

• 1)
  • α) Κλίνω το κεφάλι προς τα κάτω, κατανεύω:
    • (Αχέλ. 1405)·
  • β) κατεβάζω το κεφάλι (από εξάντληση):
    • σηκώνεται και γνέφει τους και πάλιν κατουμύζει (Ιμπ. (Legr.) 815).
• 2) Κάνω μετάνοιες:
  • (Απόκοπ. 193).

[<καταμύω + κατάλ. ‑ζω, με πιθ. επίδρ. του κάτω. Κατά Αλεξίου 1981: Ι 177, IV2 η λ. σχετ. με το αρχ. επίθ. κάτωμος και ρ. κατωμίζω. Η λ. στο Βλάχ. (‑ίζω) και σήμ. ιδιωμ.]

• 1) Ενδιαίτημα:
  • επήγεν εις το σπίτιν του οπού είχεν την κατούναν (Ιμπ. 442)·
  • της ηδονής κατούνα (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1344).
• 2)
  • α) Δωμάτιο, (και προκ. για παλάτι) διαμέρισμα:
    • (Βέλθ. 1012), (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1262)·
  • β) σκηνή:
    • (Χρον. Μορ. H 7101)·
  • γ) παράγκα:
    • (Βαρούχ. 308¹⁶).
• 3) Οικισμός, κώμη:
  • χωρία και κατούνες (Χρον. Τόκκων 2380).
• 4) Στρατόπεδο:
  • ήλθαν εις την κατούναν, το λεγόμενον σιέζιν (Μαχ. 488¹⁶).
• 5)
  • α) Εξοπλισμός:
    • την κατούνα του δουκός …, άρματα και λογάρι, … εδώκασιν του πρίγκιπος (Χρον. Μορ. H 7103)·
  • β) εφόδια:
    • επήραμεν κατούνας, σκεύη και πράγματα πολλά προς την αποδημίαν (Καλλίμ. 2511)·
  • γ) αποσκευές:
    • η πραγματεία χάθηκε και όλη η κατούνα (Αιτωλ., Μύθ. 48¹⁰)·
  • δ) οικοσκευή:
    • (Συναδ. φ. 132^r).

• Φρ.
• 1) Βάζω ή θέτω ή πιάνω κατούνα = στρατοπεδεύω:
  • (Μαχ. 524¹⁷), (Βέλθ. 692), (Χρον. Μορ. H 4674).
• 2) Ορθώνω (την) κατούναν = «σηκώνω», διαλύω το στρατόπεδο (με σκοπό να μετακινηθώ κάπου αλλού):
  • (Χρον. Μορ. H 5146).

[αβέβ. ετυμ.· πβ. ρουμ. cătun, αρομ. cătùnă, κ.ά. Η λ. τον 11. αι. (Μηνάς 1994: 279), στο Meursius (‑αι) και σήμ. ιδιωμ.]

• Καταυλισμός, σκηνή:
  • (Λίβ. Sc. 46).

[<κατουνεύω + κατάλ. ‑μα. Η λ. στο Du Cange (λ. κατούνα)]

• Α´ (Μτβ.) παραχωρώ σε κάπ. κατάλυμα:
  • έστησαν την τέντα του κι εκατουνέψανέ τον (Χρον. Μορ. H 5050).
• Β´ Αμτβ.
  • 1) Κατασκηνώνω, διαμένω προσωρινά:
    • εκατουνεύσαμεν του να αναπαυθούμεν (Λίβ. Esc. 4054).
  • 2) Στρατοπεδεύω:
    • (Δούκ. 187¹⁵)·
    • τους Τούρκους ηύρηκαν εκεί που ήσαν κατουνεμένοι (Χρον. Μορ. H 5170).

[<ουσ. κατούνα + κατάλ. ‑εύω. Η λ. στο Meursius (‑ειν)]

• 1) Τόπος στρατοπέδευσης, στρατόπεδο, καταυλισμός:
  • τα φουσσάτα εμάζωξεν εις το κατουνοτόπιν (Παρασπ., Βάρν. C 436).
• 2) Σκηνή:
  • τόσες τεντίτσες έστησεν, τόσα κατουνοτόπια (Θρ. Κων/π. διάλ. 83)·
  • (περιληπτ.):
    • φέροντες το κατουνοτόπιον, ήτοι τας τένδας αυτών (Σφρ., Χρον. 158⁴).

[<ουσ. κατούνα + τόπος. Η λ. στο Du Cange (λ. κατούνα)]

• (Σκωπτ.) αυτή που ουρεί συχνά:
  • μωρή ανούρα, κατούρα, κατουροποδέα (Σπανός A 243).

[λ. πλαστή <προστ. του κατουρώ]

• Ούρα:
  • Το κατούρημαν του αρρώστου … ηνίκα το κατουρήσει ούτος (Σταφ., Ιατροσ. 5¹³⁴).

[<αόρ. του κατουρώ + κατάλ. ‑μα. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]