• α) Θυμιατό, λιβανιστήρι:
  • (Ιμπ. (Legr.) 512)·
• β) (εκκλ.) θύμιασμα· μέρος της ακολουθίας κατά το οποίο θυμιάζει ο διάκος ή ο ιερέας το εκκλησίασμα:
  • πού ήτον εις το θυμιατόν; ας βάλλει μετανοίας (Προδρ. IV 47-1 χφφ HVPK κριτ. υπ).

[<ουσ. θυμιατός ο με αλλαγή γένους (Θαβώρης 1969: 67). Η λ. στο Βλάχ. (‑όν) και σήμ. (‑ό)]

• α) Θυμιατό, λιβανιστήρι:
  • θυμιατός αργυρός (Κωδ. Πάτμου I 31)·
• β) θύμιασμα:
  • αμαρτίες οι ποίες συγχωρούνται με τον φυμιατόν (Μαχ. 66²¹).

[αρσ. του αρχ. επιθ. θυμιατός ως ουσ. (Θαβώρης 1969: 66-7). Η λ. τον 4. αι. (Lampe) και σήμ. ποντ.]