• 1)
  • α) Ικανός, επιτήδειος, επιδέξιος:
    • θαύμαζεν πως ήτον ’πιδέξιος και ανδρειωμένος (Αχιλλ. L 63)·
  • β) έξυπνος:
    • πάλι το βραδύ στον ίδιον τόπο ευρίσκομέστα με ’πιδέξιον τρόπο (Βοσκοπ. 234).
• 2)
  • α) (Προκ. για τόπο) κατάλληλος:
    • (Χρον. Μορ. H 9075)·
  • β) (γενικά) κατάλληλος, βολικός:
    • Στα Ιωάννινα τον έστειλεν … με μηνύματα έμορφα, επιδέξια (Χρον. Τόκκων 1177).

• Το ουδ. ως ουσ. =
  • 1) Κατάλληλες συνθήκες:
    • να έχουν περάσει απεκεί διού είχαν το ’πιδέξιο (Χρον. Μορ. P 400).
  • 2) Εξυπνάδα:
    • άκουσε το φρόνιμον, το επιδέξιόν του (Χρον. Τόκκων 138).
  • 3) Άνεση, «βολή» (κυρίως χρηματική):
    • ας έχω το ’πιδέξιον μου στην φυλακήν οπού ’μαι (Σαχλ. Β´ PM 313).
  • 4) Έκφρ. με το ’πιδέξιον ή τα ’πιδέξια = με τέχνη, με πονηρό τρόπο:
    • (Χούμνου, Κοσμογ. 1875), (Ερωτοπ. 202).

[αρχ. επίθ. επιδέξιος. Ο τ. ’πιδέξιος και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]

• Επιδέξιος τρόπος, επιτηδειότητα:
  • θέλω με ’πιδεξοσά όλοι ν’ αποφασίσου (Ζήν. Γ´ 213).

[<ουσ. επιδεξιοσύνη κατά ουσ. σε ‑σιά]

• α) Επιδεξιότητα, επιτηδειότητα, ικανότητα:
  • (Αχιλλ. L 1271)·
  • απήλθαν φρόνιμα μετά επιδεξιοσύνης (Χρον. Μορ. Η 4835)·
• β) πονηριά· «τέχνη»·
  • (προκ. για γυναίκα) χάρη:
    • με … τες ’πιδεξιοσύνες σου εκατεδούλωσές με (Ερωτοπ. 48).

[<επίθ. επιδέξιος + κατάλ. ‑σύνη. Ο τ. ’πιδεξιοσύνη στο Du Cange (λ. επιδέξιος). Τ. επιδεξοσύνη στο Βλάχ. Η λ. το 12. αι. (LBG, ‑ω‑) και σήμ.]