• I. Επίθ.
  • 1)
    • α) Αντίθετος:
      • (Ερωτόκρ. Β´ 1204)·
    • β) αταίριαστος:
      • εφήκε τα εναντία και άχρηστα εις τας κρίσεις (Βακτ. αρχιερ. 212).
  • 2)
    • α) Δυσάρεστος:
      • μηνύματα εναντία (Αχιλλ. N 178)·
    • β) δυσμενής:
      • τύχην ενάντιαν (Λίμπον. 224)·
    • γ) (προκ. για καιρό ή άνεμο) όχι ευνοϊκός, αντίθετος:
      • (Χρον. σουλτ. 57⁸), (Τζάνε, Κρ. πόλ. 364¹¹)·
    • δ) φοβερός:
      • κακόν ενάντιο (Σουμμ., Ρεμπελ. 161).
• II. Ουσ.
  • Α´
    • α) (Αρσ. και θηλ.) αντίπαλος:
      • (Ιστ. Βλαχ. 1594)·
      • Σαν βγάλω την ενάντιαν ετούτην απ’ ομπροστά μου (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ´ [869])·
    • β) (αρσ.) (προκ. για πόλεμο) εχθρός:
      • (Κορων., Μπούας 61).
  • Β´ Ουδ.
    • 1) Συμφορά, δυστυχία:
      • όλα τα ενάντια, τά ’χομε, να τα γλυκοβαστούμε (Φαλιέρ., Ρίμ. 278).
    • 2) Μειονέκτημα:
      • εδέησεν ουν, ίνα … δηλώσω … τα καλά αμφοτέρων των μερών και τα εναντία (Σφρ., Χρον. 104³).
    • 3) Εμπόδιο:
      • (Βαρούχ. 26³⁵).
• III. Το ουδ. με το άρθρο ως επίρρ. = αντίθετα:
  • (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 920).

[αρχ. επίθ. εναντίος. Ο τ. ανάντιος και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ενάντιος και σήμ. λόγ.]

• Σε αντίθεση και σε συμφωνία:
  • τα τέσσαρα στοιχεία … πάντοτε να διάκεινται εναντιοσυμφώνως και συμφωνοεναντίως (Νεκταρ., Επιτομ. 523).

[<επιρρ. εναντίον + συμφώνως]