• 1) (Ως αντικ.):
  • είντα δεν κάνει ο Έρωτας σε μια καρδιά π’ ορίζει (Ερωτόκρ. Α´ 1037).
• 2)
  • α) (Ως κατηγ. του είμαι, γίνομαι, κλπ.):
    • λογιάσετε λοιπόν είντά ’ναι η δύναμή μου (Τζάνε, Κρ. πόλ. 578²⁵)·
  • β) (ως κατηγ. απρόσ. ρ.):
    • δεν ηξεύραν είντα εγίνετον (Μαχ. 588³⁰).
• 3)
  • α) (Με ουσ.) πόσο μεγάλο, τι λογής:
    • είντα τρομάρα … έχουν τα σωθικά μου! (Ευγέν. 654· Μαχ. 184⁵)·
  • β) έκφρ. είντα λογής = πώς:
    • (Θυσ. 116)·
  • γ) (με τις προθ. εις, από, διά, με και ουσ.):
    • εις είντα στάτο βρίσκεται (Ερωτόκρ. Γ´ 34· Ασσίζ. 15²⁴), (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 155), (Ερωτόκρ. Α´ 1225).
• 4) (Με επίθ. και επίρρ.) πόσο:
  • είντα κακή ξημέρωσε τούτη για μέν’ η μέρα (Ερωφ. Ε´ 552· Βοσκοπ. 374).
• 5)
  • α) (Με την πρόθ. σε επιρρ.) που:
    • δεν κατέχω η τύχη μου σ’ είντα με θέλει φέρει (Τζάνε, Κρ. πόλ. 391⁴)·
  • β) (με υπονοούμενη την πρόθ. για επιρρ.) γιατί, για ποιο λόγο:
    • επήρεν ημέραν οδίχως να πει τείντα αγκαλεί εκείνον (Ασσίζ. 91¹³).

[<τείντα <φρ. τι είναι τα (Χατζιδ., ΜΝΕ Β´ 436· βλ. και Tarabout, BSl 73, 1978, 301-10). Ο τ. τείντα και σήμ. κυπρ. Η λ. στο Somav. (ίντα) και σήμ. ιδιωμ.]