• I. Ενεργ.
  • 1) Σκορπίζω, διαλύω:
    • διασκορπά το νου μου (Ροδολ. Β´ 177).
  • 2) (Προκ. για πλούτη) σπαταλώ:
    • (Ζήν. Πρόλ. 16).
• II. (Μέσ.) σκορπίζομαι:
  • αφότις δε εγγαστρωθούν (ενν. οι ιχθύες), τότε διασκορπούνται (Φυσιολ. (Legr.) 136)·
  • (μεταφ.):
    • εις χίλια μέρη ο νους μου διασκορπάται (Ερωφ. Χορ. α´ 643).

[<αόρ. του διασκορπίζω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]