Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: δειλός

[Λεξικό Κριαρά]

δείλος το· δείλος ο.

Φόβος, δισταγμός:
- το δείλος από σας διώξετε ανδρειωμένα (Θησ. (Foll.) I 32)·
- δείλον κανένα μη έχεις (Xρον. Mορ. P 4065).

[<δειλιάζω]

[Λεξικό Κριαρά]

δειλός, επίθ.· δειλιγός· δειλιός.

1) Άτολμος, φοβιτσιάρης:
- ήτο δειλό κι ακάτεχο (ενν. τ’ αρχοντόπουλο), στ’ άρματα δεν εφέλα (Eρωτόκρ. B´ 2068· Σουμμ. Παστ. φίδ. Γ´ [611]).
2) Που φέρνει ντροπή:
- ου πείθεται τοις αδελφοίς, δειλόν το πράγμα κρίνει (Kαλλίμ. 233).

Tο ουδ. πληθ. ως ουσ. = φοβισμένες ενέργειες:
- Πρόβαλε κι άσ’ τα τα δειλά (Στάθ. A´ 169).

[αρχ. επίθ. δειλός. Η λ. και σήμ.]

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

δειλός -ή -ό [δilós] Ε1 : που του λείπει το θάρρος και η τόλμη: Είναι ~ από τη φύση του. ~ στρατιώτης. || που διστάζει να εκδηλώσει τα συναισθήματά του, που είναι συνεσταλμένος, διστακτικός ή αναποφάσιστος: Είναι ~ με τα κορίτσια. Tου ΄ριξε μια δειλή ματιά. Έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στην πολιτική. δειλά ΕΠIΡΡ συνεσταλμένα, διστακτικά, αναποφάσιστα: Άνοιξε ~ την πόρτα. Tου έπιασε ~ το χέρι.
[λόγ. < αρχ. δειλός]

[Λεξικό Κριαρά]

δειλοσκόπηση η· δειλοσκόρπιση.

Aμφιβολία, αμφιταλάντευση:
- έτσι σε δειλοσκόπησην εστέκουμου μεγάλη (Eρωφ. Aφ. 43).

[<δειλοσκοπώ + κατάλ. ‑ση]

[Λεξικό Κριαρά]

δειλοσκοπίζω.

[<αόρ. του δειλοσκοπώ]

[Λεξικό Κριαρά]

δειλοσκοπώ.

(Eνεργ. και μέσ.) δειλιάζω, ταλαντεύομαι:
- Φλώριε, τι δειλοσκοπάς και τι δειλίαν έχεις; (Φλώρ. 1572)·
- Oι ιατροί εδειλοσκοπούντανε είντα να είναι εκείνο (Mορεζίν., Kλίνη Σολομ. 436).

[<ουσ. δειλία + σκοπώ]

[Λεξικό Κριαρά]

[Λεξικό Κριαρά]

δειλοσοφίζω.

(Πιθ.) υποκρίνομαι το σοφό, το σπουδαίο:
- είναι τινές δοκόφρονοι, υπόκριτοι, ως το βλέπω δειλοσοφίζουν περισσά (Nτελλαπ., Eρωτήμ. 1150 (μήπως ορθότ. δηλο‑;)).

[<επίρρ. δειλά + σοφίζω]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα