• 1)
  • α) Βρυχιέμαι, μουγκρίζω:
    • (Αλεξ. 2919)·
  • β) (προκ. για άψυχα):
    • Αρχίζουσιν στον πόλεμον, αρμάδα εβρυκάτον (Θρ. Κύπρ. 641).
• 2) Βουΐζω υποχθόνια:
  • η γη χαμαί ’βρυκάτον (Θρ. Κύπρ. 765).
• 3) Κλαίω γοερά, θρηνώ:
  • (Ιμπ. 195)·
  • βρυχάται από ψυχής, κλαίει από καρδίας (Ιμπ. 840).

[αρχ. βρυχάομαι. Οι τ. βρουχιέμαι, βρουχούμαι, βρυχούμαι και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]