• Αμτβ.
  • 1) Μυρίζω άσχημα:
    • (Κώδ. Χρονογρ. 69⁶).
  • 2) (Προκ. για πληγή) σαπίζω:
    • εβρόμησεν η πληγή (Ασσίζ. 431³).
  • 3) (Μεταφ.) γίνομαι αηδιαστικός:
    • εβρόμησαν εις τον Θεόν μάχες των ομοφύλων (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 579).
  • 4) (Μεταφ.) προκαλώ αηδία σε κάπ.:
    • της βρομεί η εργασία του (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 450).

[αρχ. βρομέω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• Που μυρίζει άσχημα:
  • (Ιερακοσ. 379^11‑2).

[μτγν. επίθ. βρομώδης]