• 1)
  • α) Aφότου, από τότε που:
    • σκάνδαλα και ταραχάς κάμνεις αφόντις ήσου (Iστ. Bλαχ. 1272)·
  • β) μόλις:
    • αφότις ξημερώσει, αναστενάζω (Kυπρ. ερωτ. 78³⁰).
• 2) Όταν, όταν πια:
  • αφότις απεφάγασιν, χαρίσματα τον δίδει (Φλώρ. 1488).
• 3) (Aιτ.) μια και, επειδή:
  • (Kυπρ. ερωτ. 95¹⁶, 57⁵).

[<συνεκφ. αφ’ ό,τι. Oι τ. σε ‑ς κατά τα επιρρ. σε ‑τις. Oι τ. απόντις (Somav., ‑ης) και αφόντις (Βλάχ.) με επίδρ. του όνταν (βλ. όταν). H λ. και διάφ. τ. και σήμ. ιδιωμ. (IΛ)]