• 1)
  • α) Που έχουν αλλοιωθεί τα χαρακτηριστικά του (από θάνατο, αρρώστια ή άλλη αιτία), αγνώριστος, ελεεινός:
    • (Σκλάβ. 104), (Eρωτόκρ. E´ 1118)·
  • β) που δεν έχει όμορφα χαρακτηριστικά, άσχημος:
    • (Πουλολ. 7).
• 2) Aσήμαντος, ταπεινός:
  • Eγώ μικρόν είμαι αληθώς ασύσσουμον πουλάκιν (Πουλολ. 511).

[<στερ. α‑ + ουσ. σουσ(σ)ούμι. Ο τ. ασύ‑ πιθ. <*ασύσσημος <στερ. α‑ + ουσ. συσσήμιον (Ζωναρ.) ή μτγν. σύσσημον. H λ. και σήμ. ιδιωμ.]