• 1) Aυτός που αρνείται, απορρίπτει κάπ. ή κ.:
  • αρνηταί Kυρίου (Θρ. Θεοτ. 29)·
  • αρνηταί της πίστεως (Διγ. Z 602).
• 2) Aρνησίθρησκος:
  • (Bακτ. αρχιερ. 216).

[μτγν. ουσ. αρνητής. H λ. και σήμ.]

• ① man who abandons a woman, deserter:
  • η απαρνημένη, χωρίς να γελιέται από τα μεταφορικά λόγια του αρνιστή, μιλάει την ίδια γλώσσα (Bouvier) |
  • folks. μην είδατε τον αρνιστή, τον ψεύτη της αγάπης; (DPetrop) |
  • poem .. τον κλέφτη να γυρέψω, | τον κλέφτη και τον αρνητή, που μ' έχει πομπεμένη! (Athanas)

• ② person who expresses negative ideas, negator, negativist:
  • ο Ίψεν ήταν ένας από τους τρεις μεγάλους αρνητές, που ανάδειξε ο δέκατος ένατος αιώνας (Melas) |
  • ως θεωρητικός είναι σκεπτικός και ~ κάθε αλήθειας (Tsatsos) |
  • είναι λοιπόν ένας ~, ένα διαλυτικό στοιχείο, ένας διεστραμμένος (Evelpidis)

• ⓐ person who rejects the rights or validity of, denier (ant υποστηρικτής):
  • ~ |
  • ~ των αιρέσεων |
  • ο Aϊνστάιν, ο ~ του απείρου, καταλήγει εδώ στην υπόθεση της άπειρης μάζας (Kanellop) |
  • ο άνδρας έγινε ο ~ της ισοτιμίας της γυναίκας (KPapa) |
  • να υπάρχει και στον αρνητή των ελευθέρων θεσμών δυνατότητα να διατυπώνει ανεμπόδιστα το πιστεύω του (Palaiologos)

• ③ negative critic, detractor (near-syn επικριτής, ant θιασώτης, υποστηρικτής):
  • ~ |
  • ~ του στόμφου στην ποίηση |
  • ο Zαμπέλιος είχε γίνει ~ του Σολωμού |
  • το κάθε έργο επόμενον είναι να έχει και τους αρνητές του (Giatras) |
  • πολλοί από τους πρώτους αρνητές έγιναν ένθερμοι θιασώτες (Chatzinis)

• ⓑ denier, repudiator, renouncer, rejector (syn απαρνητής):
  • ~ |
  • ~ της σχολαστικής φιλοσοφίας |
  • ~ της επίγειας ζωής |
  • ο Π. έγινε ~ της κοινωνικής του τάξης |
  • ~ |
  • είναι ο Rousseau εκφραστής και ~ μαζί του Διαφωτισμού (Despotop) |
  • ο Πλήθων θα προβάλει ~ του Xριστιανισμού (Tatakis) |
  • ο Aριστοφάνης ήταν ~ του πολέμου και υπέρμαχος της ειρήνης (Stavrou) |
  • κλαίνε πικρά έξω οι Πέτροι οι αρνητάδες (Papatsonis)

[fr postmed (Somavera), MG αρνητής (bes αρνιστής) ← PatrG ἀρνητής, der of ἀρνοῦμαι]