• Aκαταμάχητος, ακαταγώνιστος:
  • τείχος απροσμάχητον (Προδρ. IV 638).

[<στερ. α‑ + αρχ. προσμάχομαι. H λ. τον 7. αι. και σε σχόλ. (L‑S Suppl.)]

• ① unconquerable, invincible, impregnable (syn in ακατάβλητος 1):
  • οι φαλακροί βράχοι είναι μονάχοι τους σαν ένα απροσμάχητο τείχος (Panagiotop)

• ② fig irresistible, indomitable, intractable (syn ακαταμάχητος 2, ακατανίκητος 2):
  • απροσμάχητη αμφιβολία, απροσμάχητο ένστικτο |
  • η ανάγκη της λογικής κατάχτησης ορθώνεται απροσμάχητη μετά την έξαρση (Chourmouzios)

[fr kath απροσμάχητος ← MG απροσμάχητος ← PatrG ἀπροσμάχητος]