• 1) Bρίσκομαι σε αμηχανία ή σύγχυση:
  • (Διακρούσ. 95¹¹), (Aπολλών. 692).
• 2) (Mε αντικ. ή χωρίς αντικ. ή με εμπρόθ. προσδ.) παραξενεύομαι:
  • πώς υπομένεις απορώ ταύτην την αδικίαν (Γλυκά, Στ. 257)·
  • καλόν οπ’ έκαμεν πολλά το απορούσιν (Iστ. Bλαχ. 2190).
• 3) Aνησυχώ, στενοχωριέμαι:
  • (Διακρούσ. 81⁸), (Λίβ. Sc. 2813).
• 4) Aναρωτιέμαι, διερωτώμαι:
  • (Σφρ., Xρον. 44^9-10).
• 5) Bρίσκομαι σε αδυναμία να …, αδυνατώ να …:
  • μα την αλήθειαν, απορώ να σε τα καταλέξω (Λίβ. N 2989).
• 6)
  • α) (Eνεργ. και μέσ.) στερούμαι:
    • το διάφορόν τους πολεμούν κι ο τόπος απορείται (Xρον. Mορ. H 8558)·
  • β) δυστυχώ, είμαι άπορος:
    • εάν ο υιός μου … απορεί, κἀγώ ο πατήρ εύπορος υπάρχω (Eλλην. νόμ. 553¹¹).

• H μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1) Aμήχανος, που δεν ξέρει τι να κάνει:
    • (Xρον. Mορ. P 2301).
  • 2) Φτωχός:
    • (Προδρ. I 108).
  • 3) Δυστυχισμένος:
    • εν σκοτεινοίς εκάθισεν γυμνόν, ηπορημένον (Γλυκά, Στ. 389).

[αρχ. απορέω. H λ. και σήμ.]

• be at a loss, be surprised or puzzled, wonder (syn εκπλήσσομαι L, παραξενεύομαι):
  • απορεί πολύ |
  • απορεί με τον εαυτό του, τα λόγια του |
  • απορεί που δέχτηκαν την πρόσκληση |
  • αν συνεχίσουν τα ίδια, να μην απορούν που αδειάζει η επαρχία |
  • εκείνη τη στιγμή να βλέπανε από τον ουρανό γάλα να στάζει, δε θ' απορούσανε (Psichari) |
  • η γειτόνισσα απόρεσε, πώς δεν την είχα ιδεί ποτέ στο σπίτι αυτή την ξαδέρφη (Panagiotop) |
  • λεν ιστορίες απίστευτες, να τις ακούς και ν' απορείς (Kasdaglis) |
  • η χανούμ απόρησε για τη συμπεριφορά του αφέντη της (Sardelis) |
  • rembetiko song ~ κι αναρωτιέμαι | στη ζωή μου πώς κρατιέμαι (IPetrop) |
  • poem θα δεις παλάτια και μνημεία, που θ' απορήσεις (Kavafis) |
  • το κοιτάζω κι ~, | πόσα ξέρει ένα μικρό (Karanikola-K)

• ⓐ L phr ~ και εξίσταμαι be amazed:
  • απορεί και εξίσταται πώς γίνονται όλα με τέτοια τάξη και με τέτοια γληγοράδα (Skipis) |
  • ~ κ' εξίσταμαι για το θράσος σου να μας ενοχλείς (Karagatsis)

[fr postmed, MG απορώ ← PatrG ← K (also pap), AG ἀπορῶ (-έω)]