• Aναστενάζω:
  • (Πανώρ. Γ´ 493)·
  • (προκ. για άψυχα):
    • Aναστενάζουν τα βουνά (Λίβ. Sc. 2631).

[αρχ. αναστενάζω. H λ. και σήμ.]

• sigh, moan, groan (syn στενάζω):
  • αναστενάζει βαθιά, συχνά |
  • ~ από τα βάθη της ψυχής μου |
  • ~ από λύπη |
  • έπεσε στον καναπέ αναστενάζοντας |
  • τα παλληκάρια είχανε ριγμένα τα κεφάλια κάτου, αναστενάζανε, βογγούσανε και δεν μιλούσαν (Vlachogiannis) |
  • οι μητέρες .. αναστενάζουν, όταν δεν έχουν τα μέσα να εξασφαλίσουν το μέλλον στα κορίτσια τους (Ouranis, adapted) |
  • οι νέες των επαρχιών κοιτάν ρεμβές το δρόμο κι αναστενάζουνε γιατί κανένας δεν περνά (id.) |
  • folks. αδύνατό 'ναι να καεί κερί και να μη στάξει | κι αγάπη να θεμελιωθεί να μην αναστενάξει |
  • κάπου κάπου αναστενάζεις απ' τα φύλλα της καρδιάς

• ⓐ fig sigh softly, moan:
  • ακούς απόξω από το κατώφλι σου τη θάλασσα ν' αναστενάζει (Kazantz) |
  • poem γροικάει πουλιά και κουβεντιάζουνε, δεντρά κι αναστενάζουν (id., Od 18.346) |
  • ακούγονταν ..|..| τ' αστέρια που 'παιρναν βαθιές εισπνοές κι αναστενάζαν ήσυχα (Ritsos)

[fr LMG (Somavera) αναστενάζω ← MG ← K (NT) ← AG ἀναστενάζω]