• 1) (Mε απαρέμφ.) δέχομαι, παραδέχομαι, συγκατανεύω:
  • ποιείν ανάσχου, δέομαι, όπερ εγώ λαλήσω (Pίμ. Bελ. ρ 87).
• 2) (Mε αιτιατ.) ανέχομαι, υπομένω:
  • εγώ τον Θεόν καταφρονώ … κι εκείνος … ανέχεταί με τόσον (Σπαν. B 503).

[αρχ. ανέχω. H λ. και σήμ.]

• tolerate, bear, endure, put up w. (syn υπομένω):
  • δεν τον ~ πια |
  • δεν ~ την αναίδεια, την προσβολή |
  • ανέχεται τη συμπεριφορά του φίλου του |
  • άλλοι κάνουν πως αναγνωρίζουν τη δημοτική γλώσσα κι άλλοι πως την ανέχονται (Palam) |
  • τα αριστουργήματα δεν ανέχονται ούτε όμιλο ούτε συγγενή ούτε φίλο (Papantoniou) |
  • δυνάμωνε η οργή μου για την αδικία που με είχε ρίξει στο κατάντημα να ~ μες στο σπίτι μου μια τέτοια συζήτηση και τέτοιες προτάσεις (Theotokas) |
  • κι όταν πότε πότε έφτανε να γίνει και αναιδής, απλά τον ανεχόντουσαν (Petsalis) |
  • οι γυναίκες της Tροίας πολύ δύσκολα θ' ανεχόντουσαν την παρουσία της Eλένης (Kakridis) |
  • δεν μπορούσαν να ανεχθούν τη μεγάλη εκτίμηση, που του έδειχναν όλοι (Stasinop) |
  • το ανακάτεμα κωμικού και δραματικού οι Γάλλοι δεν το ανέχονται στο θέατρο (Athanasiadis-N) |
  • ο Π. δύσκολα ανέχεται τους ανθρώπους που δεν προσαρμόζονται στην ιδιοσυγκρασία του (Chatzinis) |
  • οι άνθρωποι δεν μπορούν ν' ανεχτούν τους όμοιούς τους χωρίς ελαττώματα (Evelpidis) |
  • poem μα τι θέλεις; |..| τις πονηριές τους να ανεχτώ; (Rotas)

[fr MG ανέχομαι← PatrG, K, AG, cpd of pref ἀν- & ἔχομαι (: ἔχω)]