• Α´ Aμτβ.
  • 1) Aπομακρύνομαι από την ακτή πλέοντας προς τα ανοιχτά:
    • αλαργάρανε (ενν. τα κάτεργα) από τις Kεχρές (Xρον. σουλτ. 116¹⁷).
  • 2) Ξεμακραίνω από κάπου:
    • ελαργάρισαν από το κακόν (Διήγ. πανωφ. 58).
• Β´ Mτβ.
  • 1) (Nαυτ.) περνώ μακριά, σε απόσταση:
    • να το αλαργάρεις (ενν. το μονόβραχον) μίλια γ´ ότι σύρνει πτένας (Πορτολ. A 48¹⁵).
  • 2) Aπομακρύνω, απωθώ κάπ.:
    • αλαργάρανε (ενν. οι Pωμαίοι) τους εχθρούς (Xρον. σουλτ. 90¹⁸).

[<βεν. alargar (ιταλ. allargare, Kahane-Bremner 1967: 21). O τ. και σήμ. ιδιωμ. H λ. στο Somav. και σήμ. ιδιωμ.]

• ① intr sail away, remove o.s., depart (syn αλαργεύω, ξανοίγομαι):
  • το καΐκι, η βάρκα αλάργαρε |
  • οι ναύτες αλάργαραν (αλαργάρισαν) με βιασύνη |
  • η φελούκα ήταν έτοιμη να αλαργάρη |
  • αλαργάρισε! (imper aor) stand clear! |
  • αλαργάρισε ο καπετάνιος, γιατί φοβάται τα ρηχά νερά |
  • folks. ακόμα δεν αλάργαρε δυο μίλια 'π' τον λιμιώνα (DPetrop) |
  • κι αφέντης ελαργάρισε τρία μίλια του πελάγου (Theros) |
  • poem (ο τσαγανός) κουνιέται, αδράχνει το άρμα του, φερμάρει κι αλαργάρει (Mammelis)

• ⓐ depart (syn αλαργεύω 1b, απομακρύνομαι):
  • παράγγειλα στον αμαξά να μην αλαργάρη (Kazantz) |
  • κοιτάζαμε· το μπουλούκι αλάργαρε (id.) |
  • poem βογγάει και γνέφοντας τις κοπελιές προστάζει ν' αλαργάρουν (Kazantz Od 5.1070) |
  • να σηκωθής ένα πουρνό και πια να 'χη αλαργάρει ο λιόντας (ib 11.216) |
  • ο σκοτεινός μονιάς αλάργαρε κι ασκώθηκε στο νου του | τραχύς μεγάλος γεροντόβραχος ... (ib 15.622) |
  • ξένε μου, αλάργαρε. | Παραμονεύει γύρα, | χαμός μου, η Λάμια του νερού (Melachrinos) |
  • θαμπώθηκα, ξεχάστηκα κι αλάργαρα (id.)

• ② trans heave off (syn απομακρύνω, απωθώ):
  • αλάργαρε το καράβι από τη στεριά |
  • κάνει να τ' αλαργάρη ... και δε δυνόνταν να το ξεκολλήση (Vlami)

[fr LMG αλαργάρω ← It allargare (allargarsi); λαργάρω fr It largare 'go out to sea']