• 1) Που δεν ξέρει κ., άπειρος, αδαής, ανυποψίαστος:
  • στον κατεχάρη ο ακάτεχος το μάθημα γυρεύγει (Eρωτόκρ. B´ 1866· A´ 953).
• 2) Άγνωστος:
  • πάθη ακάτεχά μου καίσι … την καρδιά μου (Πανώρ. E´ 99).

[<στερ. α‑ + κατέχω. H λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• ignorant person, ignoramus (syn αμαθής άνθρωπος):
  • οι απλοί και οι ακάτεχοι |
  • ρητορικά γυμνάσματα για τ' αφτιά του ακάτεχου (Palam) |
  • ποιητής που του λείπει ο λυρισμός και που του είναι στρωτός ο στίχος δεν υπάρχει παρά στην αναισθησία των ακάτεχων (id.) |
  • poem και στον ακάτεχο, τον άμαθο |
  • και το δειλό για τα ταξίδια |
  • τα μακρινά σε φωτοθάλασσες (Skipis).

• ① unacquainted (w.), ignorant (of), inexperienced (syn in αδαής):
  • είναι ~ |
  • κάνει τον ακάτεχο (syn κάνει τον ανήξερο) |
  • αγράμματος κι ~ |
  • άπραγος στέκεται κι ~ μπροστά στη ζωή (Palam) |
  • τιμούσαν την τέχνη τους και δε σήκωναν κουβέντα πάνω σ' αυτήν από κανέναν ακάτεχο (Myriv) |
  • poem πρωτόβγαλτος κι αθάρρευτος κι ~ του κόσμου (Palam) |
  • καθώς ρουφούν οι ξωτικές με τα λαμπρά μαγνάδια |
  • τη νύχτα τον ακάτεχο διαβάτη στα λαγκάδια (id.)

[fr LMG ακάτεχος, cpd w. κατέχω]