• Αυτός που αδικεί, άδικος:
  • Nα ελευθερώνεις τους αδικουμένους από τους αδικητάς (Διγ. Άνδρ. 364¹⁴).

[<αδικώ + κατάλ. ‑τής. H λ. τον 4. αι., στο Βλάχ. και σήμ.]

• wrongdoer (syn άδικος άνθρωπος, ant αδικημένος):
  • θά 'ρθη η ώρα να το βρουν οι αδικητάδες the time will come for the wrongdoers to pay for their misdeeds |
  • τον κοίταζαν... σαν άνθρωπο κακό, αδικητή της γειτονιάς και του τόπου (Xenop) |
  • αδικημένοι ήταν οι φτωχοί κι αδικητάδες οι πλούσιοι (Katiforis) |
  • το αντιαποικιακό πνεύμα... καταλήγει να μεταβάλη... τον αδικούμενο... σε αδικητή (Chatzinis) |
  • η δεύτερη (sc φάση) είχε την έξαρση της Δίκης με την αντεπίθεση και με την καταδίωξη του αδικητή πίσω στ' ορμητήριό του (Terzakis) |
  • folks. μ' αρνήθηκες, αδικητή, που να σε βρη το κρίμα (Passow) |
  • με φίλησες, αδικητή, | που να σε ιδώ στη φυλακή (DPetrop) |
  • poem για τούτους ήμουν ο τρελός, για κείνους ο ζητιάνος, | για σας ο ~ (Palam) |
  • και των τσολιάδων οι καρδιές αντρειεύουν | στου προαιώνιου αδικητή τη θέα (Skipis)

[fr PatrG ἀδικητής, also late MG, der of αδικώ]