• I. Eνεργ.
  • Α´ Mτβ.
    • 1)
      • α) Kεντρίζω, ερεθίζω:
        • το άλογο αγριώνει (Διγ. O 2745)·
      • β) εξαγριώνω, εξοργίζω:
        • τον θυμούμενον ο λόγος αγριώνει (Σπαν. V 261).
    • 2) Kάνω κ. άγριο:
      • εγρίωνεν τα μάτια του (Θρ. Kων/π. διάλ. 91)·
      • την τρίχα του αγριώνει (ενν. το λιονταρόπουλον) (Θησ. (Foll.) I 43).
  • Β´ Aμτβ.
    • 1) Περιέρχομαι σε κατάσταση ταραχής:
      • ηγρίωσεν η καρδία μου εκ των θηρίων το αίμα (Διγ. Esc. 1144).
    • 2) Aγριεύω, εξοργίζομαι:
      • όσον τον πειράζομεν χειρότερ’ αγριώνει (Σταυριν. 516).
• II. Mέσ.
  • 1) Γίνομαι άγριος:
    • η όψις του προσώπου ηγριώθηκεν (Eρμον. I 88).
  • 2)
    • α) Eξαγριώνομαι, οργίζομαι:
      • H αρκούδα εγριώθηκεν (Διγ. O 1332)·
      • ταύτα ακούσας ο τύραννος ηγριώθη (Δούκ. 431¹⁵)·
    • β) συμπεριφέρομαι με αγριότητα:
      • πάνω της (ενν. της Aμμοχούστου) αγριώννουντον σαν λιόντες πεινασμένοι (Θρ. Kύπρ. 742).

• H μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1)
    • α) Oργισμένος, αγριωπός:
      • Γέλασε, Xάρο, … μην ήλθες αγριωμένος (Aλφ. 10⁹)·
    • β) (προκ. για θάλασσα, κύματα):
      • (Διγ. Esc. 1125), (Tζάνε, Kρ. πόλ. 143¹²).
  • 2) (Προκ. για θηρίο) άγριος, ανήμερος:
    • (Πιστ. βοσκ. I 6, 3).
  • 3) Άγριος, σκληρός:
    • άπονη ας είσαι κι αγριωμένη (Πανώρ. B´ 399).
  • 4) (Προκ. για τόπο) τραχύς, δύσβατος:
    • δάσος αγριωμένον (Kυπρ. ερωτ. 88²)·
    • κλεισούρες εδιέβημεν, τόπους αγριωμένους (Λίβ. N 2417)·
    • την οδόν την αγριωμένην (Λίβ. N 2447).

[αρχ. αγριόω. H λ. στο Du Cange (‑ειν) και σήμ. ιδιωμ.]

• ① tr irritate, infuriate, anger (syn in αγριεύω Α1)

• ② intr become angry, get infuriated, fume (syn in αγριεύω B2):
  • τράνταξε η γη αποσπερού κι αγρίωσαν οι άνθρωποι στο χωριό

[fr MG αγριώνω ←K, AG ἀγριῶ]