• 1) Mε δυστυχίες, άσχημα:
  • όσοι ’ναι άτυχα που περνούσι (Aιτωλ., Mύθ. 84¹⁵).
• 2) Aστόχαστα:
  • άτυχά ’χε ποίσει (Aιτωλ., Mύθ. 118⁵).
• 3) Xωρίς τόλμη, δειλά:
  • άτυχα εστέκετον χωρίς να πολεμίζει (Θησ. B´ [56⁵]).

[<επίθ. άτυχος. H λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• unsuccessfully, infelicitously (near-syn αποτυχημένα, άστοχα 2, ant επιτυχημένα):
  • αράδιασε μακριά πλατιά κομμάτια και παραδείγματα, όλα όμοια ~ διαλεμένα (Palam) |
  • ξανατραγουδιέται το αγαπημένο θέμα των ποιητών· αν ~ ή επιτυχημένα, εμποδίζομαι να σας το πω (id.)

[fr postmed, MG άτυχα, der of άτυχος2; cf L ατυχώς]

• Δυστυχώ, κακοπαθώ:
  • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 135^r).

[<ατυχώ κατά τα ρ. σε ‑αίνω. Η λ. στο Somav.]