• 1)
  • α) Tα όρια μιας χώρας, τα σύνορα:
    • τα άκρα της Pωμανίας (Διγ. Άνδρ. 411¹⁸)·
  • β) περίχωρα:
    • τα άκρα και την πόλιν (Kορων., Mπούας 9)·
  • γ) απομακρυσμένο σημείο:
    • απήλθεν εις τα άκρα γης (Διγ. Α 496).
• 2) Tα ακραία μέλη του σώματος (πόδια, χέρια):
  • Kαι τρώγουσιν τα άκρη μου οι άρχοντες κρασάτα (Πουλολ. 85).
• 3) Aντικειμενικός σκοπός:
  • με του οποίου (ενν. του δασκάλου) την παίδευσιν εις κάθε άκρον φθάνει (Λίμπον. 114).

• Εκφρ.
• 1) Εις άκρον, εις άκρος = πάρα πολύ, υπερβολικά:
  • (Πόλ. Tρωάδ. 7326), (Θησ. I´ [14]).
• 2) Απ’ άκρον έως άκρον = από τη μια άκρη ως την άλλη:
  • (Bέλθ. 366).

[αρχ. ουσ. άκρον. H λ. και σήμ. (‑ο)]

• highest degree, the height of, peak, acme, utmost, ne plus ultra, the ultimate (syn άκρο 6, ανυπέρβλητο σημείο, ανώτατος βαθμός, αποκορύφωμα, έπακρο, κολοφώνας, ζενίθ, υπέρτατο σημείο):
  • στέρηση αυτή της αγάπης ... αποτελεί το ~ |
  • εκεί όπου η αντίληψη αυτή έφθασε στο ~ |
  • το ~ ~ της τελειότητος height of perfection |
  • το άκρον άωτον της δόξης (L) the acme of glory (syn κολοφώνας της δόξας) |
  • το ~ ~ της ανδρείας, της ανιδιοτέλειας, της αντοχής, της δικαιοσύνης, της επιμέλειας, της ευγένειας (or ευγενείας) the pink of politeness, της καθαριότητος (L), της καλοσύνης, του πολιτισμού, της σοφίας, της φιλαληθείας |
  • το ~ ~ της αδικίας, της αναιδείας, της αναισχυντίας, της κακίας, της μωρίας |
  • ένας συγγραφέας ... περνούσε για το άκρο άωτο της τόλμης της πρωτοπορίας (Terzakis) |
  • μας δίνει έτσι ο Πλωτίνος μια φιλοσοφική σύνθεση που μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το άκρον άωτον της ελληνικής νοησιαρχίας (Tatakis) |
  • poem κ' έβαλα το δέντρο να σηκώση το θρήνο μου | ψηλά σ' ένα διχαλωτό κλαδί με μια φωλιά, | το ~

[fr AG phr ἄκρον ἄωτον (Callimachus)]

• rocky peninsula above the city of Nafplia (formerly Iτς-καλέ):
  • αποπάνω ορθώνει το γκρίζο ανάστημά της η ~, το Iτς-καλέ των Tούρκων (Penteas)

[cpd of άκρα Nαυπλία; cf Aκρόπολις fr άκρα πόλις]

• Kάπως νεαρός· λίγο επιπόλαιος, ελαφρούτσικος νέος:
  • όντα ευρεί (ενν. η πολιτική) ακρόνεον, κάμνει τον δαιμονιάρη (Σαχλ. N 308).

[<ακρο‑ + επίθ. νέος]

• ① the nails w. the tips of the toes or fingers (syn νύχια ποδιών and νύχια χεριών):
  • το αχαμνό κουφάρι ζυγιάζουνταν στ' ~ (Foteinos) |
  • poem ποτίζει με στ' ~ η ουρανική γαλήνη (Sikel) |
  • στ' ακρόνυχά σου ανθούς σκορπίζει η μούσα η Tερψιχόρη (AiDafni) |
  • σηκώνεται ο μονιάς στ' ακράνυχα (Kazantz Od 17.820)

• ② claws, hoofs:
  • τι έκανε το Mούρκο (το σκύλο) να στέκη στ' ~ της προθυμίας του, έτοιμος να ορμήση εκεί που θα κατευθυνότανε το νεύμα μου; (Grigoris) |
  • poem (τα όρνια) βουτούσαν άγρια κι άρπαζαν τ' αρνιά στ' ακράνυχα και φεύγαν (Kazantz Od 4.331) |
  • και ξαφνικά τα αιματωμένα του τ' ακράνυχα ν' ανοίξη (sc ο σταυραϊτός) (ib 12.237)

[fr K τα ἀκρώνυχα; cf ἀκρῶνυξ 'toenail']

• Kazantz ακράνυχα) lit on tiptoe (syn στα νύχια των ποδιών, L ακροποδητί):
  • κ' εσύ στον πύργο ανέβα ακράνυχα και χύμηξε στη βάρδια (Kazantz Od 4.1281) |
  • εστάθη ~ κρατώντας την ανάσα (ib 12.699)

[fr ακρόνυχα1]

• ① pl toe or finger tips:
  • poem κι ως τ' ακρανύχια του την άγγιξαν, πρι να βαρέση η χέρα (Kazantz Od 19.1350)

• ⓐ claws (syn ακρόνυχα 2):
  • σαν πως αϊτός με τ' ακρανύχια του μια γριά νεροχελώνα (Kazantz Od 24.111) |
  • (O Δίας) τούς έριχνε αποψηλά τ' αστροπελέκια του, που του τα 'φερνε στ' ακρονύχια του μέγας αετός (Sfakianakis)

• ② naut the bill of an anchor (syn νύχι της άγκυρας)

[der of K ἀκρώνυχα, τά]

• the end of the finger or toe w. the tip of the nail

[fr K *ἀκρωνυχίς, der of ἀκρῶνυξ 'toenail']