Παράλληλη αναζήτηση

Αναζήτηση για: Λατίνος

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

Λατίνος ο [latínos] Ο18 : 1. αυτός που γεννήθηκε, που κατοικούσε στο αρχαίο Λάτιο και με επέκταση, ο αρχαίος Ρωμαίος. 2. (ως επίθ.) Φράγκος της μεσαιωνικής Ευρώπης κατά την εποχή των σταυροφοριών και με επέκταση, καθολικός: Λατίνοι αυτοκράτορες / πατριάρχες. || Λατίνοι συγγραφείς, πεζογράφοι και ποιητές Ρωμαίοι και με επέκταση, όσοι έγραψαν στα λατινικά κατά το Mεσαίωνα. || ~ εραστής, ο θερμόαιμος (κυρ. για Iταλούς) εραστής.
[λόγ. < ελνστ. Λατῖνος]

[Λεξικό Κριαρά]

Λατίνος ο.

1) Ρωμαίος:
- ένα ψηλό αουτόρε Λατίνο … ιταλικά να σου τον εσπριμέρω (Στάθ. Γ́ 209).
2) Φράγκος:
- εάλω η Πόλις παρά των Λατίνων (Δούκ. 33¹⁰).
3) Ρωμαιοκαθολικός:
- Περί χειροτονίας Λατίνων και ημετέρων (Βακτ. αρχιερ. 186· Μαχ. 90⁶).

Ως επίθ. = λατινικός:
- ποσσεντέρω γράμματα volgare και λατίνα (Φορτουν. Δ́ 260).

[μτγν. εθν. Λατίνος. Η λ. και σήμ.]

[Λεξικό Κριαρά]

λατινοστολισμένος, μτχ. επίθ.

(Προκ. για λόγο) που πλουτίζεται με λατινικά (= ιταλικά):
- είχε γλώσσα έξοχη, λατινοστολισμένη (Τζάνε, Κρ. πόλ. 465²¹).

[<επίθ. λατίνος + μτχ. παρκ. του στολίζω]

Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα