• 1) (Προκ. για τόπο) που δεν μπορείς να κόψεις δρόμο για να τον φτάσεις, δυσπρόσιτος, απρόσιτος:
  • (Aχέλ. 428).
• 2) Aπόμακρος, παράμερος:
  • θύρα απερίκοπη (Φαλιέρ., Iστ. 177).

[<στερ. α‑ + επίθ. περίκοπος (<περικόπτω)· πβ. επίρρ. περίκοπα (Kαλλίμ. 2523). Bλ. και ανθρωποαπερίκοπος. H λ. το 10. αι. (LBG, με διαφορ. σημασ.)]

• Δύσβατος τόπος, κακοτοπιά:
  • το δυσκολότοπον περίκοπα κρατούντες την κορυφήν εφθάσαμεν (Καλλίμ. 2523).

[<επίθ. δύσκολος + ουσ. τόπος]

• Α´ Αμτβ.
  • 1) Γίνομαι πιο κοντός, πιο σύντομος:
    • οχ του βουνού περικοπά την στράτα, που κονταίνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. Α´ [1105]· Γεωργηλ., Θαν. 146).
  • 2)
    • α) Λιγοστεύω:
      • Το φως μου … εκόντυνε (Ευγέν. Πρόλ. 27)·
    • β) γίνομαι μικρότερος σε διάρκεια:
      • βάνει αρχήν ν’ αυξαίνει η μέρα και το σκοτεινόν της νύχτας να κονταίνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β´ [68]).
• Β´ (Μτβ.) λιγοστεύω, περιορίζω κ.:
  • να σου κοντύνω την ταγήν και να λιμοκτονήσεις (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 205).

• Φρ.
• 1) Κονταίνει η αναπνιά μου = λαχανιάζω:
  • (Πανώρ. Β´ 172).
• 2) Κονταίνει η γλώσσα μου = βουβαίνομαι, σιωπώ:
  • (Γεωργηλ., Θαν. 81).

[<κοντύνω (Meursius, ‑ειν) αναλογ. με ρ. σε ‑αίνω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]