Ευκαριστώ Ατήνα

Μου το έχουνε πει αρκετοί πολιτευτές: άμα εκλεγείς και πας στην Αθήνα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο ξεχνάς ότι υπάρχει η Θεσσαλονίκη ως πόλη. Χάνεις την αίσθηση και πιστεύεις πια πως η Ελλάς εκτείνεται απο τη Βουλή ως το μοτέλ "Λεβέντης".

Παραπέρα δεν υπάρχει, είναι Βουλγαρία ή κάποια άλλη χώρα, με την οποία δεν αξίζει να ασχοληθείς, παρά μόνον όταν έρθει η ώρα να αλιεύσεις ψήφους. Τότε ξανάρχεσαι για λίγο, αρχίζεις πάλι τις χαμογελαστές βόλτες συνοδεία κάμερας, τριγυρνάς στο Καπάνι, μιλάς για την όμορφη Θεσσαλονίκη, για τα γλυκά του Τερκενλή, για την ερωτική πόλη και πόσο νόστιμος είναι ο τζουσλαμάς με μπούκοβο.

Κάνεις και καμιά βόλτα στις λαϊκές αγορές να σε δούνε, καμιά συνέντευξη στα ραδιόφωνα υπέρ των συνταξιούχων, πας στο τάδε σύλλογο που γιορτάζει, σε κάνα γάμο, σε κάνα ευχέλαιο, πλακώνεις και μερικά ρουσφέτια και πάει τελείωσε, ως εκεί υπάρχει για σένα η πόλη. Μετά περιμένεις το καλύτερο, να σε εκλέξουν, για να φύγεις κωλοτουμπηδόν απ' το παλιοχώρι και να ξαναγυρίσεις στην Αθήνα.

Κάποιοι αρσενικοί βουλευτές μάλλον το σκέφτονται και ως δραπέτευση απ' το μικροαστισμό του σπιτιού. Ε, όσο να' ναι, στη Μεγάλη Χωματερή κάτι θα σκάσει και για μας. Ξαναπροκύπτουν οι ερωτικές δυνατότητες κι ύστερα, στην Αθήνα, είναι πιο εύκολο να κρυφτείς. Εξάλλου, έχεις δικό σου σπίτι, γραφεία και απεριόριστο χρόνο. Όταν δεν σώζεις το έθνος στη Βουλή ή δεν χειροκροτείς τον αρχηγό σου και δεν σε έχουνε καλέσει στα "Μάτια της Έλλης", με τι ν' ασχοληθείς; Δύσκολα βράδια.

Πρόβλημα. Οπότε;

Αλλά σκέφτεσαι, πάλι: μήπως στη Σαλονίκη τι θα έκανα;

Γι' αυτό και το βουλευτιλίκι για μερικούς νυμφευμένους, μετά από τη σαλονικιώτικη οικογενειακή νηστεία και το συζυγικό πάγιο, είναι σαν μια δεύτερη φοιτητική ζωή και αμειβόμενη από πάνω. Ευκαιρία για δεύτερο αντάρτικο. Δεν έχει τόση σημασία η ηλικία, αλλά κυρίως πόσο στερημένος είσαι ή μάλλον πόσο μικρός νυμφεύθηκες. Και μπορεί να θέλει προσοχή, μπορεί να έχει τις δυσκολίες του το πράμα, λόγω αναγνωρισιμότητας και πιθανής ηλικίας, αλλά είναι γνωστό πως το παιχνίδι δεν το κάνουν οι ωραίοι αλλά οι γενναίοι.

Είναι δέλεαρ. Κι ύστερα, στα ερωτικά το σημαντικότερο στη ζωή μας δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η δυνατότητα.

Φυσικά δεν το γενικεύω. Υπάρχουν και οι αφοσιωμένοι. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι άλλοι εκπρόσωποι του έθνους που νοιάζονται μόνο πώς θα σώσουν το Λευκό Πύργο και όλη την ημέρα δεν σκέφτονται τίποτε άλλο, δεν έχουνε άλλο άγχος, παρά πότε θα γίνει όντως αποκέντρωση και τα μεγάλα έργα στη Θεσσαλονίκη. Γι' αυτό και δεν μπορούν να κλείσουν μάτι όλη την (αθηναϊκή) νύχτα, ούτε να φαν στο "Mommy's", ήσυχα, τις πέρδικες.