• Μοιρολόγια, θρηνωδίες:
  • Όστις ηξεύρει γράμματα …, να γράψει μοιργολογικά όλοι να λυπηθείτε (Θρ. Κύπρ. 597).

[πληθ. ουδ. του επιθ. *μοιρολογικός (<ουσ. μοιρολόγιν + κατάλ. ‑ικός) ως ουσ.]

• α) Τραγούδι που λέγεται για νεκρό:
  • λογιάζοντας πως είν’ νεκρή φιλεί, αποχαιρετά τη και μοιρολόγι θλιβερό τση 'λεγεν (Ερωτόκρ. Έ 1059)·
• β) (γενικ.) θρηνητικό, λυπητερό τραγούδι· θρήνος, οδυρμός:
  • να θρηνούνται τη σκλαβιάν τως … λέγοντας μοιρολόγια (Λεηλ. Παροικ. 245· Ευγέν. 730)·
  • μουσικήν … έπαιζεν … και μοιριολόγιν έλεγε στεναγμογεμισμένον (Βέλθ. 128)·
  • Η κόρη αφ’ τον φόβο της αρχίζει μοιριολόγια (Διγ. O 2447)·
  • (με προηγ. το ουσ. δάκρυα):
    • να μη σε βρούνε δυστυχιές, δάκρυα και μοιρολόγια (Δεφ., Λόγ. 406)·
• γ) προκ. για παρακάλια, ικεσία:
  • (Γαδ. διήγ. 352), (Διγ. O 291).

• Φρ.
• 1) Έρχομαι εις μοιρολόγια = γίνομαι, καταντώ αξιοθρήνητος:
  • (Διακρούσ. 100¹⁰).
• 2) Σηκώνω, σταίνω, σύρω μοιρολόγι = (αρχίζω να) μοιρολογώ:
  • (Εβρ. ελεγ. 170, 160), (Σπαν. (Ζώρ.) V 563).

[<μοιρολογώ + κατάλ. ‑ιον. Ο τ. ‑ιν και σήμ. ποντ. Οι τ. ‑ι (Βλάχ.) και ‑όι και σήμ. Η λ. στο Du Cange (λ. μυρολογείν)]