• a male person improper or unfit to be named or revealed:
  • -και ποιος είναι αυτός; -ο ~

[substantiv. m of adj αμολόγητος]

• ① improper or unfit to be told or to be named, unspeakable, ineffable (syn ανεκδιήγητος, ανομολόγητος):
  • ~ καημός or πόθος |
  • αμολόγητοι έρωτες |
  • βάσανο αμολόγητο |
  • ο ~ πόνος |
  • όνειρα αμολόγητα |
  • τ' αμολόγητο το μένος |
  • είναι αμολόγητα τα όργια που κάνει |
  • είναι αμολόγητα τα όσα της έκαμε |
  • είναι ~ άνθρωπος |
  • τ' αμολόγητο πάθος του κορμιού του αμολόγητου (Panagiotop) |
  • η όψη και το σώμα του φανερώναν έναν αμολόγητο αγώνα (Prevelakis) |
  • poem κ' εκεί την παραμόνευεν η σκύλα η Mοίρα, η άλλη, | του ολέθρου του αμολόγητου και του βουβού χαμού (Palam) |
  • αγάπη αβάσταχτη, αμολόγητη, χαρά πολλή και πίκρα (Kazantz Od 6.808) |
  • ω συμφορά μας αμολόγητη! | Kάθε ψυχή κλαεί τα δικά της (Athanas)

• ⓐ impossible to be revealed, passed over in silence, not relatable:
  • ξαναγύρισαν στο μεγάλο τραπέζι ... με την ανάσα βαριά από αμολόγητα κεντρίσματα (Panagiotop)

• ② not talked about, not charged:
  • κρίμα αμολόγητο |
  • και την αυγή πήγαμε όλοι και είδαμεν το αμολόγητον κακόν (Myriv) |
  • poem ... είναι όλα τούτα | κι άλλα πολλά αμολόγητα, που τα συμπαίνεις, Eλένη, στην καρδιά μου ... (Dictaios)

[cpd w. μολογητός: μολογώ; cf K, ModG ανομολόγητος: ομολογώ]