• 1)
  • α) Αυτός που προπορευόμενος δείχνει το δρόμο:
    • (Βίος Αλ. 4175)·
  • β) (σε μεταφ.):
    • το σκοτάδι έχω φως καθάριο κι οδηγό μου (Στάθ. Ά 310· Ερωφ. Αφ. 59)·
  • γ) (εδώ προκ. για βοηθό τυφλού):
    • Είχεν (ενν. ο Λάμεχ) κοπέλιν οδηγόν το χέριν του να σάζει, να σύρνει την σαῒταν του (Χούμνου, Κοσμογ. 245· 252).
• 2)
  • α) Αυτός που δείχνει το σωστό ηθικά δρόμο:
    • τον πατέρα μας … τον σύμβουλόν μας τον δεξιότατον τον οδηγόν μας τον απλανέστατον (Χίκα, Μονωδ. 50)·
  • β) καθοδηγητής· συμβουλάτορας:
    • αυθέντης και οδηγός του ρηγάτου των Ιεροσολύμων (Ασσίζ. 3³· Αξαγ., Κάρολ. Έ 852).
• 4)
  • α) Πληροφοριοδότης (με αρνητ. χρ.):
    • ρογεύγει αμιράς οδηγούς και προδότας (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 660)·
  • β) (προκ. για τον Ιούδα) καταδότης:
    • (Σανκταμαύρας, Πράξ. Αποστ. φ. 41).
• 5) Αρχηγός, ο επικεφαλής στρατού:
  • καπετάνος και οδηγός απάνω εις τα φουσσάτα (Χρον. Μορ. H 267).
• 6) Είδος βιβλίου με οδηγίες:
  • έτερον βιβλιδόπουλον προθεωρία, το λεγόμενον Οδηγός (Κώδ. Πάτμου I 218).

[μτγν. ουσ. οδηγός. Η λ. και σήμ.]