• 1) Πατέρας·
  • (εδώ γενικ.) πρόγονος:
    • (Χειλά, Χρον. 349).
• 2) Ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και επίσκοπος Ρώμης, πάπας:
  • πάπας κι αρχιερεύς εις το σκαμνί της Ρώμης (Χρον. Μορ. H 793)·
  • Το θάρρος οπού ήλπιζαν οι χριστιανοί στην Πόλιν ήτον στον αγιότατον τον πάπα … της Ρώμης (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 174).

[αντιδ. <μεσν. λατ. papa (Niermeyer) <αρχ. ουσ. πάππας. Η λ. με διαφορ. σημασ. σήμ. ιδιωμ. Η λ. στο Meursius (‑ππ‑) και σήμ.]

• α) Ιερέας, παπάς:
  • (Νεκταρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 434)·
  • καθένας για το σπίτι του δίδει απολογίαν, σαν οι παπάδες του λαού διά την ενορίαν (Ιστ. Βλαχ. 2034)·
• β) (κυρίως στον τ. παπα‑) ως προσηγορία πριν από κύρ. όνομ.:
  • εγώ ο παπα-Συναδινός (Συναδ. φ. 15^r· Byz. Kleinchron. Ά 212¹⁷).

• Ως τοπων.:
  • (Πορτολ. Α 251²⁸).

[<αρχ. ουσ. πάππας. Ο τ. και σήμ. Η λ. τον 4. αι., στο Du Cange και σήμ.]