• 1) Oσμή, μυρωδιά:
  • η γης εδώκε μυρωδιά έμνοστη (Θησ. Ζ́ [46²])·
  • (ως σύστ. αντικ.):
    • τα άνθη εμύριζαν … εύμορφην μυρωδίαν (Διγ. Άνδρ. 400¹⁹)·
    • εμυρίστην τη μυρωδιά των ρούχων του (Πεντ. Γέν. XXVII 27).
• 2)
  • α) Ευωδιά:
    • η μυρωδία των καρπών και των ανθών ωσάν να εσυνερίζουνταν απ’ αλλήλων (Διγ. Άνδρ. 374²⁶)·
  • β) (συνεκδ.) λουλούδια και φυτά ευωδιαστά:
    • αποκοιμήθηκεν απάνω εις τα ρόδα, … στας μυρωδίας εκείνας (Ιμπ. 658).
• 3) Προκ. για οσμή που προέρχεται από αναίμακτη ή αιματηρή θυσία στο Θεό:
  • (Πεντ. Λευιτ. XXIII 13)·
  • να καπνίσει το ξύγγι για μυρωδιά, ανάπαψη του Κύριου (Πεντ. Λευιτ. XVII 6).
• 4)
  • α) Μύρο, άρωμα:
    • (Ροδινός 234)·
    • παίρνομεν … λίβανον και άλλες μυρωδίες … και αλείφομεν τας αγίας εικόνας (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 392^v)·
  • β) (μεταφ.) κόσμημα, στολίδι:
    • μυρωδίαν εκάλει (ενν. την γυναίκα) του γένους αυτού (Παράφρ. Χων. 507).
• 5)
  • α) Μυρωδιά φαγητού· νοστιμάδα:
    • γροικώντας με να πω τα σαλτιτσούνια, θαρρώ να σου 'ρθε η μυρωδιά κι εκάτσε σου στ’ αρθούνια (Στάθ. Ά 118)·
    • βάλλει και θρυμβόξυλα τινά προς μυρωδίαν (Προδρ. IV 374· Διήγ. παιδ. 383)·
    • φρ. παίρνω μυρωδιά (κάπ. φαγητού) = δοκιμάζω:
      • (Στάθ. Β́ 88)·
  • β) μπαχαρικό:
    • μέσα σ’ αυτά (ενν. τα φαγητά) βάνουσι (ενν. οι μάγειροι) τες κάλλιες μερωδίες που φέρνουν εκ την Ίντια και κάμνουν αρτυσίες (Ζήνου, Βατραχ. 73).

• Φρ. βρομίζω τη μυρωδιά κάπ. = εκθέτω, καθιστώ κάπ. απεχθή, βδελυρό:
  • (Πεντ. Έξ. V 21).

[<επίθ. μυρώδης (σχόλ.) + κατάλ. ‑ία· πβ. ευωδία. Τ. μερουδιά σήμ. ιδιωμ. Ο τ. ‑ιά στο Somav. και σήμ. Η λ. τον 9. αι. και σήμ. ιδιωμ.]