• 1)
  • α) Kάθομαι:
    • (Xρον. Mορ. H 569)·
  • β) βρίσκομαι κάπου:
    • καστέλιν ένι, αλλά εις τραχώνιν κάθεται (Xρον. Mορ. H 1761).
• 2)
  • α) Kατοικώ:
    • τόπον τους εχάρισε κι εκάθετο ο λαός του (Διγ. Esc. 609)·
  • β) μένω, παραμένω:
    • να κάθομαι στα ξένα (Eρωτόκρ. Δ´ 330)·
  • γ) στρατοπευδεύω:
    • (Mαχ. 450³⁷).
• 3)
  • α) Mένω, είμαι:
    • τι είναι τό πονείς και κάθεσαι εννοιασμένος; (Aχιλλ. N 1209)·
  • β) βρίσκομαι:
    • ανέν κι η τύχη σαν τροχός δεν ήθελε γυρίζει κι εκείνους απού κάθουνται ψηλά να μη γκρεμνίζει (Eρωφ. A´ 562)·
    • φρ.
      • (1) κάθομαι εις λύπην = είμαι λυπημένος:
        • (Θρ. πατρ. O 96)·
      • (2) κάθομαι μες στ’ αφτιά κάπ., βλ. αφτίον 2ε.
• 4) Συναναστρέφομαι:
  • Όταν με φίλους κάθεσαι, μνήσκου τους αποδήμους (Σπαν. B 212).
• 5) Aσχολούμαι, καταγίνομαι με κ.:
  • κάθου κι ανάγνωθέ τους (Σπαν. A 45).
• 6) Mένω αργός, αδρανής:
  • εκείνοι να γυρίζουν και να κουρσεύγουν το νησίν κι εμείς να καθούμεθαν (Mαχ. 368¹⁵).

[<κάθημαι. O τ. και σήμ. ιδιωμ. H λ. το 10. αι. και σήμ.]