• I. Ενεργ.
  • 1) Δαγκώνω:
    • λύκου λέγω πρόβατα ποτέ να μη δακάνει (Σαχλ. N 178¹⁷).
  • 2) Τρώγω:
    • ας μπούμε στο σπίτι να δακάσομε τίβετας (Φορτουν. Α´ 224).
  • 3) (Προκ. για έντομα) κεντρίζω, τσιμπώ:
    • οι ψείρες της … ωσάν κουρεοί δαγκάνουν (Σαχλ., Αφήγ. 455).
  • 4) (Μεταφ.) βασανίζω:
    • ο έρωτας … θέλει να τους δακάνει (Τζάνε, Κατάν. 378).
  • 5) Φρ. δαγκάνω τη γη = ματαιοπονώ:
    • (Γλυκά, Στ. 160).
• II. (Μέσ., μεταφ.) δαγκώνω τα χείλη μου από οργή:
  • τότες ο Ισαάκ εδαγκάθη και ασηκώθη μετ’ οργής (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 138^r).

[μτγν. δαγκάνω. Ο τ. στο Meursius (‑κκά‑). Η λ. και σήμ.]