Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής
ΛΗΜΜΑ
- δόκιμος
- επίθετο
- -ος, -ον
- δοκίμως
ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΟ
ΕΠΙΘΕΤΟ 1. δοκιμασμένος, αξιόπιστος, εγγυημένος, ικανός, αποδεκτός 2. σπουδαίος, διάσημος, αξιόλογος, σημαντικός |ΕΠΙΡΡΗΜΑ αληθινά, ειλικρινά
Εμφάνιση/Απόκρυψη Σημασιολογίας
- ΕΠΙΘΕΤΟ 1. δοκιμασμένος, αξιόπιστος, εγγυημένος, ικανός, αποδεκτός
- ΗΡ 5.111 ὁ Ὀνήσιλος...τὰ δὲ πολέμια κάρτα δόκιμος
- ΗΡ 7.117 Ἀρταχαίην͵ δόκιμον ἐόντα παρὰ Ξέρξῃ
- ΑΡΙΣΤ Πολιτικ 1277a πολίτου δοκεῖ δοκίμου ἡ ἀρετὴ εἶναι τὸ δύνασθαι καὶ ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι καλῶς
- ΔΗΜ 35.24 ἀποδοῦναι εἴκοσιν ἡμερῶν τὸ ἀργύριον ἡμῖν δόκιμον·
- 2. σπουδαίος, διάσημος, αξιόλογος, σημαντικός
- ΑΡΙΣΤ Κοσμ 398a ἔξω δὲ τούτων ἄνδρες οἱ πρῶτοι καὶ δοκιμώτατοι διεκεκόσμηντο
- ΗΡ 1.65 Λυκούργου τῶν Σπαρτιητέων δοκίμου ἀνδρὸς
- ΗΡ 7.162 ὡς ἐν τῷ ἐνιαυτῷ ἐστι τὸ ἔαρ δοκιμώτατον { όπως η άνοιξη είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου }
- ΕΠΙΡΡΗΜΑ αληθινά, ειλικρινά
- ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.6.7. εἴ τις δύναιτο ἐπιμεληθῆναι ὅπως ἂν αὐτός τε καλὸς κἀγαθὸς δοκίμως γένοιτο
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ
- < ΔΟΚΕΩ >
- Από: δοκ- + -ιμος.
ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΟ
- Ε2
- επίθετο υπερθ. δοκιμώτατος
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ
- ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
- ουσιαστικά: δοκιμαστής
- ρήματα: δοκιμόω-ῶ 'δοκιμάζω', ἀποδοκιμάζω 'απορρίπτω μετά από έλεγχο', ἀποδοκιμάω-ῶ 'αποδοκιμάζω'
- επίθετα: ἀδοκίμαστος 'μη αποδεκτός', ἀδόκιμος 'αυτός που δεν ισχύει'
- ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗ ΛΟΓΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ
- ουσιαστικά: δοκιμαστήριον 'έλεγχος', δοκίμιον 'απόδειξη'
- επίθετα: δοκιμαστικός, δοκιμαστός, ἀποδοκιμαστικός, ἀποδόκιμος 'αυτός που δεν έχει αξία, αυτός που απορρίπτεται'
- ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΗΜΩΔΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
- Επιτομή Λεξικού Κριαρά %δοκιμ%
- ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ
- δοκίμιον, δοκιμιογράφος, αποδοκίμασις, αποδοκιμαστής, επιδοκιμασία, επιδοκιμαστικός, επιδοκιμαστικώς, αποδοκιμαστικώς
- ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
- ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
- Κύπ. δοκίμιν, διτζίμιν, Τήλος δοκίμι, Κάρπαθ. ᾽οκίμι, Στερ.Ελλ. δουκίμ᾽ 'αγώνισμα, διαγωνισμός', Στερ.Ελλ. Θεσσ. δόκιμους, Κρ. Κύπ. δόκιμος, 'ικανός, ταλαντούχος, ενεργός, ζωηρός, κατάλληλος, ταιριαστός'
- ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ