ΛΗΜΜΑ

• ἐπιτιμάω
• ρήμα
• ἐπιτιμῶ

ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΟ

• Α. ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ επιπλήττω, κατηγορώ, ψέγω |με δοτ. προσ. ή πράγμ. |με αιτ. πράγμ. |απόλ. |επιβάλλω ποινή, τιμωρώ Β. ΠΑΘΗΤΙΚΟ 1. ακριβαίνω, υπερτιμώμαι, αυξάνομαι (προκειμένου για την τιμή εμπορεύματος) 2. επιπλήττομαι, κατακρίνομαι

Εμφάνιση/Απόκρυψη Σημασιολογίας

• Α. ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ επιπλήττω, κατηγορώ, ψέγω
• με δοτ. προσ. ή πράγμ.
• ΙΣΟΚΡ 13.9 οὐ μόνον δὲ τούτοις ἀλλὰ καὶ τοῖς τοὺς πολιτικοὺς λόγους ὑπισχνουμένοις ἄξιον ἐπιτιμῆσαι
• με αιτ. πράγμ.
• ΑΡΙΣΤ ΑθΠολ 11.1 προσιόντες αὐτῷ περὶ τῶν νόμων ἠνώχλουν͵ τὰ μὲν ἐπιτιμῶντες τὰ δὲ ἀνακρίνοντες
• απόλ.
• ΘΟΥΚ 3.38.5 ἀπό τῶν λόγῳ καλῶς ἐπιτιμησάντων
• ΑΡΙΣΤ Πολιτικ 1292a εὐλόγως δὲ ἂν δόξειεν ἐπιτιμᾶν ὁ φάσκων τὴν τοιαύτην εἶναι δημοκρατίαν οὐ πολιτείαν
• επιβάλλω ποινή, τιμωρώ
• ΗΡ 4.43 τὴν ἀρχαίην δίκην ἐπιτιμέων
• ΔΗΜ 18.74 ἐπισκεψάμενοι Ἀθηναῖοι ἐπιτιμήσουσι κατὰ τὴν τῆς ὀλιγωρίας ἀξίαν
• Β. ΠΑΘΗΤΙΚΟ
• 1. ακριβαίνω, υπερτιμώμαι, αυξάνομαι (προκειμένου για την τιμή εμπορεύματος)
• ΔΗΜ 50.6 ὁρῶντες ἐν τῷ Πειραιεῖ τὸν σῖτον ἐπιτιμώμενον καὶ οὐκ ὄντα ἄφθονον ὠνεῖσθαι
• 2. επιπλήττομαι, κατακρίνομαι
• ΞΕΝ Απομν 1.2.31 τὸ κοινῇ τοῖς φιλοσόφοις ὑπὸ τῶν πολλῶν ἐπιτιμώμενον

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ

• < ΕΠΙΤΙΜΟΣ >
• Από: ἐπιτιμ- + -άω.

ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΟ

• Ρ2
• ἐπιτιμῶ, ἐπετίμων, ἐπιτημήσω, ἐπετίμησα, ἐπιτετίμηκα, ἐπετετιμήκειν
• ἐπιτιμῶμαι, ἐπετιμώμην, -, -, ἐπιτετίμημαι, ἐπετετιμήμην
• παθ. μέλλ. ἐπιτιμηθήσομαι, παθ. αορ. ἐπετιμήθην

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΛΕΞΕΩΝ

• ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • ουσιαστικά: τιμοκρατία, τιμοῦχος 'αυτός που κατέχει αξίωμα', ἀτιμία, ἀτιμαστήρ, ἀτίμωσις, τιμιότης, τίμημα, τίμησις, τιμητής, ἐπιτίμησις, τῖμος 'τιμή, πληρωμή', τιμωρία 'βοήθεια, εκδίκηση, τιμωρία', τιμώρησις, τιμωρητής, πρόστιμον
  • ρήματα: ἀτιμάω-ῶ, ἀτιμάζω, ἀτιμόω-ῶ, τιμάω-ῶ, ἐπιτιμάω-ῶ, προτιμάω-ῶ, ὑποτιμάω-ῶ 'κάνω μια εκτίμηση', τιμητεύω 'είμαι τιμητής', τιμωρέω-ῶ
  • επίθετα: τίμιος 'αυτός στον οποίο αποδίδονται τιμές', τιμαλφής, ἀξιότιμος, ἐρίτιμος, ὁμότιμος, φιλότιμος, ἄτιμος, τιμητός, ἀτίμητος, τιμωρός, τιμητικός, τιμωρητέος, τιμωρητικός
• ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
  • δωρ. τιμά, αρκαδ. τιμασία
• ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗ ΛΟΓΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ
  • ουσιαστικά: τιμητεία, τιμητήρ, τιμώρημα, τιμιουλκός
  • ρήματα: τιμιουλκέω-ῶ 'ανεβάζω την τιμή ενός πράγματος'
• ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΗΜΩΔΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Επιτομή Λεξικού Κριαρά %τιμ%
• ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ
  • τιμαλφήματα, τιμαλφόλιθος, τιμοκατάλογος, τιμολόγιον, τιμολογέω-ώ, τιμηματικός, τιμόγυνος 'ο ευγενικός με τις γυναίκες', αξιοτιμώρητος
• ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
  • Λεξικό Γεωργακά %τιμ%
  • Λεξικό Κοινής Νεοελληνικής %τιμ%
• ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΙ
  • Χίος τίμηση 'το μισό του εισοδήματος', τιμησιά 'συμβόλαιο σύμφωνα με τους όρους του οποίου ο ενοικιαστής ενός αγρού δίνει στον ιδιοκτήτη τη μισή σοδειά', Πόντ. τιμητäκός 'τιμητικός, τιμώμενος'
  • Η λέξη τιμάριον και όλες οι παραγόμενες από αυτήν, όπως για παράδειγμα οι τιμαριούχος, τιμαριωτικός κ.ά., δεν πρέπει να συσχετίζονται με την οικογένεια λέξεων του τιμῶ, γιατί η λέξη τιμάριον έχει περσική προέλευση.